باور میکنی با جای خالی‌ات زندگی میکنم؟ باور میکنی صبح به صبح چ | 𝐷𝑒𝑙𝑏𝑎𝑛
باور میکنی با جای خالی‌ات زندگی میکنم؟ باور میکنی صبح به صبح چشمانم را که باز میکنم و جسم کم‌لباست را لابه‌لای بازوهایم تصور میکنم که چگونه راهی به جز در آغوشم ماندن ندارد و صورتت را تصور میکنم که با صورتم به اندازه‌ی یک نفس فاصله دارد؟ باور میکنی صبح به صبح سنگک داغ و پنیر تبریز و گوجه‌ی قرمز میخرم و چای را دم میکنم تا در تصوراتم وقتی بیدار شدی حس کنی که در اوج سادگی خوشبخت‌ترین زن جهان هستی؟ باور میکنی کافه که میروم دو فنجان سفارش میدهم؟ باور میکنی به مرحله‌ی رسیدم که با جای خالی‌ات قهوه مینوشم و کیف میکنم، حتی خدا را هم از بابت این هم نشینی شکر میکنم؟ باور میکنی دستت را حس میکنم که به‌دور بازوهای تنهایم پیچیده شده و مرا به قصد همراهی در پیاده‌روی های اشک آلود در تئاتر شهر تنها نمیگذارد؟ حتی باورت میشود لابه‌لای این پیاده روی ها من برای جای خالی‌ات شاملو میخوانم و جای خالی‌ات گاهی خجالت میکشد، گونه‌هایش گل می‌اندازد و به نشانه‌ی خجالت و اعتراض که خودشیرینی‌هایم را تمام کنم بازویم را نیشگون میگیرد؟ باور میکیی جای خالی‌ات لبانم را میبوسد؟ بغلم میکند؟ اشک هایم را پاک میکند؟ حتی باور میکنی که مرا دلداری میدهد دلداری میدهد و میگوید صبر کن «او روزی خواهد آمد»...
