شاید باید بر سرِ ماندن داد بزنیم و به تنهایی و وفا پرخاش کنیم! | ردپای بهار☘
شاید باید بر سرِ ماندن داد بزنیم و به تنهایی و وفا پرخاش کنیم! ناخن بر صورت خاطرات بکشیم! چشمانِ منتظرمان را کور و دلتنگی را عربده‌باران کنیم! شاید هم باید بیش از توانمان فریاد بزنیم تا حنجره‌مان را بِدَرانیم، یا که قلبِ زبان نفهم‌ِمان را با دستانِ مقصّرمان از سینه بیرون بِکِشَیم. تا بالاخره شبی خدایِ آسمان‌ها، همانی که احساس را آفرید، همان داداری که سرنوشت را نوشت و سرگذشت را می‌نویسد، بفهمد که دنیایش تا چه حد بی‌رحم و روزگارمان چقدر دردناک است. که اگر قرار است هم‌چنان عاشق را از معشوق بگیرد، همان بهتر که عشق را از زمین فراخوانَد نزد خویش و در برزخِ موعودش روزی هزاران بار بسوزانَدَش. که اگر عشقی نبود دستهایمان لمسش نمیکردند و قلب‌هامان با هر گُم‌گُم نامِ او را در سینه‌هامان فریاد نمیزدند و تکرار نمیکردند. که اگر عشق وجود نداشت چشمانشان بی‌مانند نبودند و ما مجنون‌ها هم بعد از نگاهِ لیلی‌ِ‌مان نقّاش نمی‌شدیم.
