اما گاهی خواسته یاهدفی درنظر و آرزوی ماهست که آنرا بسیاردوست داریم ولی هنوز محقق نشده.
شکری هست که قبل از داشتن یارسیدن نعمتی به دل وزبان جاری میشودبه گونه ای که گویی آن نعمت دردست ماست همین اکنون.
این شکرگویی را باهمان هیجان وخوشحالی که گویی در همین زمان حال میان خواسته و آرزویی که داریم غوطه ور هستیم به زبان میرانیم.ساده و روان با افعال مضارع همچون دارم...هستم ... شکری زیبا که نمادیست از باور و ایمان به نادیده هایی غیبی که ازچشمهامان پنهانند فعلا.
بدین معنا که گرچه هنوز ندیدم هدف مدنظرم را ولی ایمان دارم که از آن من است این نعمت به لطف خدا.
فرکانسی که بااین شیوه سپاسگویی ازسوی ما ساطع میشودهمچون جریانی فشارقویست که عالم هستی را موظف میکندتاخواسته ی گوینده را باسرعتی حیرت انگیزمحقق کند و می کند.
بسیاری از مردم این گونه سپاسگزاری راکه درحقیقت نوعی دعاست بلدنیستند و زبانهابیشتربه گلایه و شکایت از این و آن اعتیاد پیدا کرده .
