تبدیل دین سخنگو به دین پاسخگو
سرمقاله‌ی هفته سیزدهم سوره
فردریش شلایرماخر سال ۱۸۱۱ در کتاب «شرحی کوتاه بر مطالعات الهیات» سه مؤلفه برای الهیات برشمرد: فلسفی، تاریخی و عملی. الهیات عملی در منظر شلایرماخر تلاشی برای برقراری پیوند میان کلیسا و جامعه بود. در نگاه او الهیات مسیحی پدیدآورنده‌ی چهارچوبی بود که ابهامات تجربه بشری را قابل تفسیر می‌کرد.
طرح نخست الهیات عملی دغدغه‌ی تفسیر دینی از تجربه‌ها و زیست روزمره‌ی مومنان را داشت و بر نقش الهیات در مسائل عمومی و اجتماعی متمرکز بود. پابه‌پای رشد سکولاریسم و تضعیف نهاد کلیسا، زمزمه‌های توجه دوباره به الهیات عملی در مکالمات الهیاتی دانشگاهی شنیده شد.
الهیات عملی متاخر، تنها به ابعاد تبشیری و توصیفی زیست دینی محدود نماند و به تلاش برای ارائه‌ی نظریه‌های جامع الهیاتی رو آورد. آنان مدعی بودند با مباحثی در حوزه‌ی الهیات حقوق بشر، الهیات زیستی، الهیات سیاسی، الهیات رهایی‌بخش، الهیات رنج، مرگ و خشونت، الهیات را از انتزاع به حیطه‌ی عمل کشانده‌اند و دین سخنگو را به دین پاسخگو تبدیل کرده‌اند.
برنامه سوره در اینستاگرام، توئیتر و تلگرام
حساب کاربری دارد.
@Soore
