در خطبه اول نهج البلاغه آمده است: «خداشناسی امت ها در محیط ظهور اسلام دچار انحرافات بسیار بود.»
پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله حقیقت توحید را احیاء فرمودند و پس از ایشان حضرات معصومبن علیهم‌السلام راه ایشان را ادامه دادند و پیروان خود را از معارف و براهین ناب توحیدی بهره‌مند ساختند. آثار تعالیم ایشان در دیگر جریانات اسلامی به گونه ای است که مخالفین هم به آن معترفند:
تاج الدین سبکی از رساله یک عالم اشعری (که برای رد #ابن_تیمیه نگاشته) چنین نقل میکند : «خدا اگر در مکان باشد، قابل اشاره حسی است. که لازمه ی این نیز محدودیت ذات اوست. و شی محدود ، قابل زیادت و نقصان و نیازمند به خالق است. این برهان را از سید العلماء و وارث خیر الانبیاء جعفر بن محمد (حضرت امام صادق علیه‌السلام) اقتباس کرده ام»
طبقات الشافعیة الكبرى ج۹ ، صص۸۵ و ۸۶
پی‌نوشت: آشنایان با کلمات اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام میدانند که ملاک و مناط #مخلوقیت در بیانات گوهربار ایشان همانا #زیاده و #نقصان_پذیری معرفی شده، خصیصه ای که به هیچ وجه از شئ محدود قابل انفکاک و جدایی نیست و بالنتیجه خالق و فاطر چنین موجودات محدود و زیاده و نقصان پذیر، غیر محدود و غیر قابل زیاده و نقصان بوده؛ مبرای از زمان و مکان و اجزاء و مقدار است به خلاف تمام مخلوقات که متوغل در اجزاء و مقدار و قابل زیاده و افزایش اند.
این عبارت کوتاه و پرمعنای «زیاده و نقصان پذیری» در کمال ایجاز، حامل زیباترین و رساترین #برهان در اثبات حدوث و امکان عالم و ماسوی الله و ایضا نیاز ذاتی آنها به خداوند منزه از حد و عد است که به وفور در کلمات عترت علیهم‌السلام بدان استشهاد شده و این عالم اهل سنت نیز مفتخر و معترف است که این اصل اصیل توحیدی را از وجود مبارک امام استضائه نموده و آنگاه برخی... به جای بهره وری از نور امام آنهم در مهمترین آموزه دینی(توحید)، به منحرفانی چون ارسطو و افلاطون و فلوطین و ...متمسک میشوند! نعوذ بالله من سبات العقل
عظم الله اجورنا واجوركم بمصاب الجلل باستشهاد سيدنا ومولانا الامام الصادق مبين المشكلات، و مظهر الحقايق، المفحم بحجته كل ناطق، مخرس ألسنة أهل الجدال مسكن الشقاشق، العليم عند أهل المغارب و المشارق، جعفربن محمد الصادق عليهما‌السلام
