2021-09-06 18:49:04
همکار گرامی و استاد ارجمند، جناب آقای دکتر بیژن عبدالکریمی
زیباترین سلام‌ها و بهترین آرزوها را تقدیم‌تان می‌کنم.
نابخردان، بار دیگر پنجه در پنجه آفتاب افکندند و به خیال خود، با اخراج اندیشه‌ورز دردآشنایی چون شما از دانشگاه و محروم کردن دانشجویان از وجود ارزشمندتان، شطح و طامات به بازار خرافات بردند و جهل‌ها و ترس‌های‌شان را با اتهام‌های مضحک و ناروایی به شما عیان کردند.
با عاملان و آمران این ژاژخوایی سخنی ندارم که قدر سخن بیش از هدر گوش ایشان است. چند کلمه به رسم ادب و دوستی با جناب‌تان در میان می‌گذارم:
۱. تاریخ اندیشه، عرصه کشاکش آگاهی‌بخشان و آگاهی‌ستیزان بوده و هست و خواهد بود. اینکه شب‌افروزان شما را در شمار شب‌ستیزان آورده و بر فروغ‌تان تاخته‌اند، افتخار فجرآفرینانی چون شماست.
۲. از اسپینوزا تا ملاصدرا، از عبدالکریم سروش تا مرتضی مردیها، از بشیریه تا ملکیان‌ها، از شبستری تا مهدوی دامغانی‌ها، از شیخ طوسی تا ابن‌ابی‌عمیرها از سید حسین نصر تا نصر حامد ابوزیدها و... رانده شدگانِ جهالت‌های عصر خویش بودند. اما امروز آنان‌که راندند، در محاق تاریخ، گم شدند و آنان‌که رانده شدند، بر تارک دانش می‌درخشند.
از کران تا به کران لشکر ظلم است ولی
از ازل تا به ابد فرصت درویشان است
۳. ماهیت دانشگاه تغییر کرده است. دانشگاه دیگر گچ و تخته و چهار دیوار و نیمکت نیست که بتوانند از شما دریغ کنند. دانشگاه اصلی در بینش و روش و منش شما جاری‌ست. معلمی یک بصیرت درونی است و نه یک عنوان اداری. نخستین درس هر استادی، درس آزادی و آزادگی است که شما در این سال‌ها به نیکوترین وجهی داده‌اید.
۴. حضور در دانشگاه مزیت‌هایی دارد و خروج از آن نیز فرصت‌هایی می‌آفریند. تجربه زیسته استادان اخراجی کشورهای گوناگون نشان داده که خروج از سیستم رسمی بر حریّت اندیشه‌ورزان می‌افزاید و هرچند از مخاطبان رو در رو کاسته می‌شود، ولی مخاطبان غایب، ضریب نفوذ اندیشه و صراحت بیان را صدها برابر افزایش می‌دهد. می‌بینم روزی را که دست آنان به شما نمی‌رسد و نمی‌تواند گزندی برساند ولی صدای فکر و سخن شما گوش‌شان را هر روز می‌خراشد و ریشه‌های سست‌شان را می‌تراشد.
۵. جریان روشنفکری ایران با هوشمندی تمام هیچ‌گاه چه قبل و چه بعد از انقلاب دست به سلاح نبرد بلکه همواره قیام به قلم نمود و کلمه را بر فشنگ و تفنگ ترجیح داد. کاش آنان که باید، قدر این نجابت تاریخی روشنفکرانه را بدانند و آیندگان را ناچار نکنند تا با زبان دیگری با آنها سخن بگویند.
۶. آثار عمیق و ارزشمند شما در حوزه فلسفه و دین‌پژوهی و تلاش‌تان برای بومی‌سازی فلسفه اخلاق در امور سیاسی و اجتماعی، مشحون از علمیّت و صراحت است. قطعاً دانشی که با شجاعت همراه گردد، بزرگترین خطر برای کاسبان جهالت است. ترس آنان از آثار و تفکرات و تألیفات آینده شما، به مراتب بیش از سخنان گذشته‌تان است. خود را برای مصاف اندیشه‌ورانه‌ای به مراتب بزرگ‌تر از آنچه تاکنون انجام داده‌اید آماده کنید و نشان دهید که اندیشه و اندیشه‌ورز، نه در بند می‌ماند و نه اخراج می‌گردد و نه تسلیم می‌شود. خود را برای خدمت بیش از پیش به تاریخ و تمدن و دین و اخلاق و انسانیت، آماده‌تر از گذشته کنید و بر حق توکل نمایید: الْأَرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصَّالِحُونَ
۷. مجیزگویی صاحبان قدرت را هر اسب و استری هم بلد است. این هنر شماست که حق الزحمه معلمی را حق السکوت مجیزگویی نکردید و دانش را وجه المصالحه نان و خورش ننمودید و آبروی فقر و قناعت نبردید و بسان خیلی‌ها، حق‌جویی و حق‌گویی را فدای خوش‌علفی ننمودید و بَیْنَ السِّلَّةِ وَ الذِّلَّةِ، ابن‌اللبون‌وار عمل نکردید و مایه افتخار اندیشه و اندیشه‌ورزی و عزت دانشگاه و دانشگاهیان شدید.
يُرِيدُونَ لِيُطْفِئُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ
دکتر علی‌رضا آزاد
هیأت علمی الهیات دانشگاه فردوسی مشهد
شهریور ۱۴۰۰
@Dr_AlirezaAzad
720 views15:49
د
