اين غناى باطنى توست كه تو را در متن گرفتارى ها راحت كرده است. | استاد علی صفایی حائری (عین صاد)
اين غناى باطنى توست كه تو را در متن گرفتارى ها راحت كرده است. با اين توجّه است و با اين وسعت در دنيا است كه بهشتِ نقد برايت حاصل مى شود. به تعبير ابا عبدالله وقتى كه همه ى گرفتارى ها بر او نازل مى شد و وقتى حلقوم دريده ى على اصغر و شيرخوار خود را مى ديد و خونش را به آسمان پرتاب مى كرد، مى فرمود:«هُوْنٌ عَلىَّ ما نَزَلَ بِى انَّهُ بِعِيْنِ اللّهِ»؛
آن چه از بلا و مصيبت بر من فرود مى آيد، سبك و راحت است، چون خدا مى بيند و او بر مى دارد. آنچه كه رنج را برمى دارد و حضرت را راحت مى كند، اين نيست كه سختى نديده و تيغ بر پاى او ننشسته، نه، حتّى گلوى طفل شير خوارش سرتاسر دريده شده، ولى راحت است و سينه اى دارد از تمامى مصيبت ها بزرگتر كه كهكشان رنج ها در آن شناور است و به جايى نمى رسد. در ادامه ى دعا آمده است: «اللّهُمَّ انّا نَعُوذُ بِكَ انْ تَزْوِىَ وَجْهَكَ عَنّا فِى حالٍ»؛ ما به تو پناه مى بريم از اين كه تو، در هر حالى كه هستم؛ از غنا و فقر، سلامت و مرض، راحتى و رنج، چهره ى خودت و جمالت را از ما بپوشانى و دور بدارى؛ يعنى آدمى كه تا اين مرحله آمد، تحوّل نعمت ها را مى تواند تحمّل كند، ولى دورى محبوب را نه. نعيم و جنّت او ديگرى شده و به سمت او روى آورده است؛ كه: «يا نَعِيمِى وَ جَنَّتِى وَ يا دُنْياىَ وَ آخِرَتِى». نكته ى لطيفى كه مطرح است، اين است كه اگر بنا شد تو به وسعتى برسى، با او بايد به اين وسعت برسى. پس ديگر نمى توانى در هر حالى از او محجوب باشى. حقيقت امر اين است اگر به تو همه چيز بدهند. همه ى دنياى تو زبرجد شود. سقف تو طلا شود. غلمان بدهند. حور بدهند، ولى از او محجوب باشى، همين براى محروميّت تو كافى است. اگر با او داد و ستد نداشته باشى، امر او را نبينى، نگاه مهربان او را حسّ نكنى، توجّه و عنايت همراه او را شاهد نباشى، به چه چيز مشغول خواهى شد؟ و چقدر بهره مند خواهى شد؟ با اين همه امكانات چه خواهى كرد و چه مى توانى بكنى؟
شرحی بر دعاهای روزانه حضرت زهرا سلام الله علیها | ص ۴۲
