#متن | مسأله ى تربيت وسازندگى بزرگترين مسئوليت ما در اين قر | استاد علی صفایی حائری (عین صاد)
#متن | مسأله ى تربيت وسازندگى بزرگترين مسئوليت ما در اين قرن وحشى است.
مسأله ى تربيت وسازندگى بزرگترين مسئوليت ما در اين قرن وحشى است. اين اولين مسأله است، زيرا هر بقالى، بنايى، نجارى، طبيبى و مهندسى بايد قبلا تربيت شود و نه تنها تربيت كه مربى ديگران هم باشد.اين سازندگى اولين و بزرگترين وظيفه است و با ساير مشاغل و برنامه ها منافات ندارد.
عطار هنگامى كه دارد چاى را در پاكت مى ريزد مى تواند شناختى در مغز و عشقى در دل و وسعتى در روح طرف بگذارد و چاى كشيدنش به او درس هايى بدهد. بناء هنگامى كه دارد آجرها را به هم پيوند مى زند و بر روى هم مى گذارد، مى تواند از پيوندها و وحدت ها و همدستى ها و فداكارى هاى خود نمونه هايى در دسترس بگذارد و سازندگى هايى داشته باشد.
هر كس در هر كجا مى تواند مربى و سازنده باشد. چراغ روشن در هر كجا كه هست مى تواند نور بپاشد و راه ها را روشن كند.
مسأله اين است كه ما به چاى ها، آجرها، درها و ديوارها، بيش از هر چيز فكر كرده ايم و خود را در زندان زندگى بسته ى خود محبوس ساخته ايم و در قبرستان تكرارها مدفون نموده ايم و باكمان نيست كه پوسيده ايم و از دست رفته ايم و خودمان بزرگترين مجهول مانده ايم.
