از من بپرسید الان کجای انقلابیم میگم اگه مثل بسکتبالیست‌ها بخو | شهرک اکباتان
از من بپرسید الان کجای انقلابیم میگم اگه مثل بسکتبالیست‌ها بخوایم با یک پرش سه گام تمیز توپ رو بفرستیم تو سبد عمامه آخوند و قال قضیه رو بکنیم الان بین گام اول و دومیم! تو گام اول مردم به تنهایی و بدون رهبر بلند شدن و اعتراض رو به یک انقلاب بدل کردن. همه مردم، داخل و خارج انگار همه همزمان بغضشون ترکید و همدیگرو بغل کردن و متحد شدن تا این کار ناتموم رو تموم کنن. انقدر زیبا و باشکوه این کارو انجام دادیم که دنیارو مجبور کردیم تکونی بخودش بده. حالا چرا در آستانه گام دومیم؟ چون اینجا دیگه باید قدم‌های جدید برداریم. ما برای اینکه انقلابمون به ثمر برسه نیاز داریم رشد کنیم. کشورهای دیگه رو مجبور کنیم رژیم رو منزوی کنن. مثل همین #IRGCterrorists از اون مهمتر باید #ائتلاف احزاب رو ذیل شروط سه‌گانه تشکیل بدیم که بنظر درحال شکل‌گیریه. اخبار تاسیس چند حزب در این هفته موید این مطلبه. در کنار اینها باید خیابون رو حفظ کنیم. اما منطقی و به دور از هیجان و احساس. یعنی فراخوان به فراخوان! ببینید عزیزان شما یک عمر حرص خوردید و خشمتون انباشته شد. خصوصا این 3سال بعد از 98 نسل‌های جدید هم اضافه شدن. یادتون میاد زنی که جلوی ون داد میزد بچه‌م مریضه؟ یادتون میاد سپیده رشنو رو با صورت کبود نشوندن جلوی کشتزار گازگیر چه حرصی می‌خوردیم؟ اینها اگر نبود شاید بغضمون برای ژینا هم نمی‌ترکید. ولی وقتی ترکید طبیعیه روزهای اول فوران کنه. شما جلوی آب رو بگیر یهو ول کن همین میشه. انرژی رو انباشته کن یهو رها کن همین میشه. مردم روزای اول بی‌وقفه می‌اومدن چون فوران خشم بود. کتک‌هایی که میزدن، فرار تراپی‌ها... یادتون میاد؟ با اون سرکوب طبیعیه خشم فروکش کنه و محافظه‌کاری دوباره پررنگ بشه. تو این شرایط وقتی همه چی داره سردمیشه تازه نقش لیدرها پررنگ میشه که میگن ببین، فلان روز فلان مناسبته‌ها، میای؟ فلسفه فراخوان اینه، نه اینکه مردم میخواستن بیان ولی با فراخوان جلوگیری کردن یا وقفه انداختن. یادتون باشه هفته اول بی‌وقفه بود، بعد شد شنبه چهارشنبه، بعد شد شنبه، بعد شد چهلم، بعد... سیر طبیعی انقلاب همینه. ولی مهم اینه از خشم مردم چطوری بهترین استفاده رو ببریم. ولی چیزی که مهمه این بود که به این باور جمعی برسیم که میتونیم انقلاب کنیم و تاریخ ایران عزیز رو ورق بزنیم که الان همگی عزممون برای این کار جزمه! الان بشخصه اصلا نگران این نیستم که خیابون فقط کمی خلوت‌تر شده، چرا که میدونم این آرامش قبل از طوفانه. طوفان بنیان کَن! با هرکی صحبت می‌کنم میگه اگه شورای رهبری مشخص و دولت ائتلافی و انتقالی تشکیل بشه من میرم تا تهشم هستم. فقط بدونم هدف و نتیجه مشخصه. پس چرا الان بین گام اول و دومیم؟ چون گام اول رو ما مردم برداشتیم، گام دوم رو باید اپوزوسیون و کشورهای دیگه و جامعه بین‌الملل بردارن. درکنارش ماهم فراخوان به فراخوان پیش بریم و خیابون رو نگه داریم تا برسیم به گام سوم که قراره همه باهم این گام نهایی رو متحد، منسجم و محکم برداریم. بزودی وقتی رژیم منزوی شده، اعتصاب و خرابکاری فلجش کرده، سرکوبگراش مستهلک شدن، شورای انقلاب فراخوانی میده که میلیونی میشیم و تمام!
