ادامه ... از این طریق که بدون خودخواهی قلمروی اشیاء را ارج | اکهارت تله
ادامه ...
از این طریق که بدون خودخواهی قلمروی اشیاء را ارج نهی، جهان پیرامون تو به گونه ای زنده می شود که با ذهن حتی قادر به فهمیدن آن نخواهی بود.
هر گاه با کسی دیداری ـ هر چند کوتاه ـ داری، آیا توجه کاملت را به او معطوف می کنی و در نتیجه وجودش را مورد تأیید قرار می دهی؟ یا او را به ابزاری در راه هدف کاهش می دهی و آن شخص را فقط نقـش یا کار کردی می پنداری؟ رابطه ات با صندوق دار فروشگاه، مراقـب پارکینگ، تعمیرکار یا «مشتری» چگونه است؟
یک لحظه توجه کافی ست! هنگامی که به آن ها نگاه می کنی یا گوش می دهی، سکونی هشیار ـ شاید فقط برای دو ـ سه ثانیه، شاید هم برای مدت بیشتری - پدید می آید. همین کافی است تا چیزی حقیقی تر از نقش هایی که معمولا بازی و خودمان را با آن ها شناسایی می کنیم، به وجـود آید. تمامی نقـش هـا بخشی از آگاهی شرطی و ذهن انسان را تشکیل می دهند. آنچه از طریق توجه کردن پدید می آید، نا مشروط است. همـان وجود ذاتی توست که در زیر نام و شکل تو وجود دارد. در این صورت دیگر نمایش بازی نخواهی کرد. حقیقی خواهی شد. هنگامی که آن بعد از درون تو پدید آید، آن بعد را از درون شخص دیگر نیز بیرون می کشد.
البته در نهایت هیچ کس دیگری نیست و تو همواره با خودت رو به رو هستی.
