این قطره‌های به تاراج‌رفته‌ی آب گیتی خزاعی چندسال قبل، آقای | تاملات جامعه‌شناختی
این قطره‌های به تاراج‌رفته‌ی آب گیتی خزاعی
چندسال قبل، آقای دُرجوش، نماینده‌ی مقنی‌های قنات‌های شکوهمند یزد، در همایش «قنات، میراث ماندگار و آب» در اردکان یزد عبارت درخشانی را در توصیف ارجمندی آب در فرهنگ ایران‌زمین بیان کرد. او گفت: واحد اندازه‌گیری آب در فلات ایران، همواره «قطره، در لحظه، در سرزمین» بوده است، نه میلیاردمتر مکعب.
این عبارت پردردی است که به سادگی نگرش حاکم بر مدیریت مخرب بر منابع آبی ایران در چند ده سال اخیر را که چنین فاجعه‌ای را برای منابع آبی ایران رقم زده است، بیان می‌کند؛ مدیریتی ویرانگر، و خراشنده که گرچه قوت مردم، و محصولاتی یگانه را به بهای جان زمین، با بیرون کشاندن آب از قعر زمین و خشکاندن فلات ایران، تامین کرده است، اما آبی را که باید قطره قطره، سختگیرانه و ریاضت‌وار مصرف می‌شد، بی‌محابا و میلیارد میلیارد از دل زمین بیرون کشانده و در تهاتری نابرابر برای ایستادن بر قله‌ی خودکفایی کشاورزی، آب و جان زمین را با توهم دست‌نیافته‌ی خودکفایی کشاورزی معامله کرده است.
دلمشغولان آب سال‌هاست نسبت به این کشاورزی بی‌محابا و مصرف گستاخانه‌ی آب هشدار می‌دهند. اما گاهی غفلت می‌کنیم که آنچه فلات ایران را تهدبد می‌کند، فقط نبود آب برای نوشیدن و شستن و صنعت نیست، که آن هم بخش‌های بزرگی از این سرزمین را درمانده در انتظار قطره‌ی آبی نشانده است.. اما مساله‌ی بزرگ‌تر آن است که بیرون کشیدن میلیاردها متر مکعب آب از دل سرزمینی که واحد شمارشش قطره بوده است، در حال خشکاندن فلات ایران است.
حکومت باید یک بار برای همیشه بپذیرد که از خرد و عقلانیت بدور است که تامین و تولید گندم را استراتژیک بداند، اما بی‌هیچ هراسی به خاطر آن، آب، این استراتژیک‌ترین دارایی جهان را نابود کند.
دولت باید بداند برای حفظ فلات ایران و جلوگیری از خشکیدن هرچه بیشتر آن، باید هرچه زودتر برداشت از منابع آبی را محدود و چه بسا متوقف کند.
دولت باید هرچه زودتر راهکارهای عملی برای تامین حداقل‌های نیاز‌های آبی جمعیت کثیری از مردم بیندیشد.
دولت باید هرچه سریع‌تر برای محدود و متوقف کردن مصارف غیرضروری آب در سرتاسر ایران برنامه‌های عملیاتی سازگاری با کم‌آبی را به مردم ارائه کند.
حکومت، باید هرچه سریع‌تر رابطه‌ی خود را با جهان بهبود بخشد تا برای قوت لایموت مردم به بهانه‌ی امنیت غذایی، ناگزیر از خشکاندن سرزمین ایران و تشنه نگه داشتن‌شان نباشد.
گرچه از حکومتی که با تمام جهان سر ناسازگاری دارد، عجیب هم نیست که برای گرسنه نماندن مردمانش، امنیت غذایی آنان را به ناامنی و ناپایداری منابع آبی یپوند بزند.
مردم در سیستان و بلوچستان و خوزستان و خراسان و کرمان و ... بر مزار قنات‌ها و چاه‌های خشکیده‌شان مرثیه می‌خوانند. آب از کف‌شان رفته و شکم‌شان هم سیر نشده..
