یه چیز خیلی مهمی هست در بحث‌های سیاسی که بش میگن State capacit | Eric Notes

یه چیز خیلی مهمی هست در بحث‌های سیاسی که بش میگن
State capacity

یعنی بضاعتی که یک کشور میتونه از خودش نشون بده. این بضاعت میتونه توسط دموکراسی هدایت بشه، و میتونه توسط دیکتاتوری هدایت بشه. میتونه به هر سمتی هم هدایت بشه. ممکنه یکی مثل کره جنوبی هدایتش کنه به سمت تولیدات الکترونیکی، و یکی مثل کره شمالی هدایتش کنه به سمت نظامی‌گری. به هر سمت هدایت بشه، کارهای سنگین که لجستیک بزرگی میخواد ازون سیستم دیده میشه. شرکت Nidec ژاپن، که هیچ‌جای دنیا نیست که نشه یکی از موتورهاش رو پیدا کرد، داره بضاعت کشوری ژاپن رو نشون میده.
ار روی رژه نظامی یک کشور نمیشه بضاعت نظامی اون کشور رو اندازه گرفت، ولی کشوری که بضاعت نظامی بالایی داره، و به طور سنتی روی نمایشش تمرکز داره، باید اثرش رو در رژه هم نشون بده.
گزارشاتی که درباره وضعیت زندگی مردم در کره‌شمالی به بیرون میرسه، دروغ نیستند. ولی همه واقعیت نیستند. یک بخش دیگه واقعیت اینه که این کشور در همون وضعیت ضدانسانی، یک رژه نظامی اجرا می‌کنه که تقریبا در دنیا نظیر نداره. و در مقابل، روسیه که در پول شنا می‌کردند، امروز در وضعیتی هستند که حتی مهمانان خارجی رژه، که جزء معدود دوستان روسیه هستند هم حس می‌کنند بشون توهین شده. ما به طور زنده شاهد آب رفتن استیت کاپاسیتی روسیه هستیم. اما این نمایش، انعکاس تأخیر یافته واقعیته. یعنی این ما بودیم که خبر نداشتیم بضاعت واقعی این کشور چقدره. کوچکترین استرسی که به خاطر جنگ به سیستم وارد شد، واقعیت رو لو داد. در حالی که کره شمالی رو دست‌کم گرفته بودیم و فکر می‌کردیم ملت گشنه از پس بیشتر ازین برنمیاد، ولی رژه آخری شوکه‌کننده بود چون نشون دادند از پس بیشترش هم برمیان.
این «خود غلط بود آنچه می‌پنداشتیم» باید یک تلنگر برای ایرانی‌ها باشه، چون هنوز اطلاع دقیقی از بضاعت واقعی کشور ندارند، چون هنوز سیستم دچار استرس جدی نشده.