وقتی دوربین‌های 4k اومد، جامعه فیلمبرداران و فیلمسازان مستقل ن | Eric Notes
وقتی دوربین‌های 4k اومد، جامعه فیلمبرداران و فیلمسازان مستقل ننربازی درآوردند. که چه خبره این همه پیکسل؟ کی میره میشینه تو فاصله نیم متری تلویزیون؟ الان تصویری که دوربین الکسا که ۲ مگاپیکسله میده چشه؟ میخوای از هالیوود جلو بزنی؟ کوته‌فکری از همه این جملات میبارید. شرکت آری با ۲ مگاپیکسل شروع کرد چون ساختاری که برای سنسور استفاده کرده بود (ترکیب دو خروجی جدا، یکی با سیگنال آمپلیفای شده آنالوگ، و یکی بدون اون، برای دستیابی به حداکثر دینامیک رنج) پیچیدگی زیادی داشت که با تکنولوژی اون روز برای رزولوشن بالاتر به مشکل برمیخورد، نه چون ۲ مگاپیکسل کافی بود. تلویزیون هم مدیومی بود که جای رشد نداره و از یه حدی بیشتر جلو نمیره و باید مدیوم‌های دیگه رو پیش‌بینی کرد، مثل پروژکتورها و عینک‌های سه‌بعدی. مخصوصا وقتی مصرف محتوا روز به روز شخصی‌تر میشه و ایده تماشای دورهمی به حاشیه میره. و معنی نداره هالیوود رو قبله قرار داد. حالا بگذریم که هالیوود هم مجبور شده دست به دامن رزولوشن بالاتر بشه تا بتونه موضوعیت خودش رو حفظ کنه، و برای همین نولان داره از فیلم ۷۰ میلی‌متری و آی‌مکس استفاده می‌کنه. حالا که عینک اپل برای هر چشم، برای فاکینگ هر چشم، یه نمایشگر 4k قرار داده، خریت این عزیزان بیشتر مشخص میشه. و این تازه نسل اول عینک اپله. تحقیق و توسعه در نمایشگرها داره به سمتی میره که هر سه پیکسل آبی، سبز و قرمز رو روی همدیگه قرار بدن، و در اون صورت میشه حداقل سه برابر پیکسل بیشتر در همون مساحت قبلی قرار داد، و با روشنایی بیشتر. 8k برای هر چشم خیلی نزدیک‌تر ازونیه که به نظر میاد. تو اون عینک، با چنین رزولوشنی، ویدئوت رو در ابعاد ۱۰۰ اینچ می‌بینند. اونوقت نسل جوان کار ۲ مگاپیکسلی تو رو مثل چیزی که از آرشیو جنگ جهانی دراومده حساب می‌کنند. حالا هی بشون بگو «عوضش رنگ‌ها سینمایی و رویاییه!». در تکنولوژی هیچوقت نباید علیه «بیشتر» شرط ببندی.
