یکی از معجزات کرونا این بود که «نظام پدرسالاری که به صورت سازمان‌یافته نژادپرسته» رو تبدیل کرد به «دولت قابل اعتمادی که نباید زیر سوال برود».
این البته تناقض چپ آمریکاییه که درباره پدرسالاری و نژادپرستی زر زیادی میزنه. اما ما در ایران هم مشابهش رو داریم. نظامِ «یه روده راست تو شکم اینا نیست» رو تبدیل کرد به نظامی که «هر واکسنی گیرت اومد بزن، نمیخوان بکشنت که».
خیلی از آدم‌های متفکری که دنبال می‌کنم سر این موضوع توافق دارند که این شیفت‌‌های ناگهانی و متضاد، حاصل تلویزیونی شدن ایدئولوژیه. مردم دارند واقعیت پیرامونی‌شون رو به شکل یه سریال دنبال می‌کنند. اگه تو یه اپیزود، دولت شروره، یعنی باید ضددولت بود. اگه تو اپیزود بعدی دولت ناجیه، پس باید از طنابش بگیریم و خودمون رو از چاه بالا بکشیم! و درست مثل عادات معتادان سریال، خیلی راحت یادشون میره که اپیزود قبلی چه خبر بود!
