نظامی‌نویس‌های توعیتر خیلی نگران تحولات مرز شمال غرب هستند، و | Eric Notes
نظامی‌نویس‌های توعیتر خیلی نگران تحولات مرز شمال غرب هستند، و حق هم دارند، چون خیلی بهتر از میانگین جامعه در جریانند که وضعیت نظامی لجستیکی نیروهای مسلح ایران چه حالت فکاهی‌ای داره (اینم یکی دیگه از دلایلیه که گفتم نه تنها اقیانوسی به عمق یک سانت بودن بد نیست، بلکه برای همه لازمه. اگه همون یک سانت وجود داشت قشر دانشگاهی و تحصیلکرده باید الان حداقل به اندازه یک «کاربر علاقمند به موضوعات نظامی» نگرانی از خودش بروز میداد). اما استدلال این عزیزان بر این مبنا که «این خطر بوجود اومده فقط مربوط به جمهوری اسلامی نیست و مربوط به ملت ما میشه»، خوب فروش نخواهد کرد. حداقل نه برای من، و نه برای مردم بدبختی که در صف تخم‌مرغ هستند. چون:
اول اینکه این خطر، یک خطر نو نیست. این اولین بار نیست که منافع درازمدت ایران داره به باد میره. وقتی کشور هرروز در حال دریافت خسارت باشه، اگه بگی «اندفعه فرق داره» حالت چوپان دروغگو پیدا می‌کنی، حتی اگه واقعا چوپان دروغگو نباشی.
دوم اینکه منافع استراتژیک برای جامعه‌ای میتونه اهمیت داشته باشه که حداقل سالی ده هزار دلار درآمد داشته باشه. اکثریت مطلق مردم ایران زیر این خط هستند. ممکنه گفته بشه در جنگ هشت ساله هم مردم فقیر بودند اما برای مرز اروند جنگیدند. اما اون موقع موضوع اصلی خود انقلاب و بقای قدرت شیعه بود. الان دیگه اون موضوعات مطرح نیست.
سوم اینکه تقریبا نود درصد خسارات روزانه‌ای که داره به کشور وارد میشه مطلقا به دلیل وجود جمهوری اسلامیه. اگه پروژه محور مقاومت و گسترش دامنه نفوذش نبود، امروز اسراییل پروژه ایزوله‌سازی ایران رو دنبال نمی‌کرد. اگه سلیمانی و دوستانش نبودند که بیخ گوش اسراییل انبار موشکی بسازند، امروز اسراییل بیخ گوش ما در حال دستکاری نقشه نمی‌بود.
چهارم اینکه اکثریت مطلق مردم ایران ضداسراییل هستند، و با کلیت ستیز با این کشور موافقند. فقط ممکنه با بعضی جزییات این رویارویی مشکل داشته باشند. پس هزینه‌های این رودرویی رو هم باید بپذیرند (هرچند عامل اصلی این مناقشه مرزی ترکیه‌ست، ولی بدون اسراییل همه معادلات یه جور دیگه می‌شد. اگه رابطه ما با اسراییل، مثل رابطه‌مون در زمان محمدرضاشاه بود، ترکیه با سه تا اردوغان دیگه هم نمی‌تونست شکر اضافه بخوره).
پنجم اینکه قاعدتا نباید بین تحریم آمریکایی و تحریم آذربایجانی فرق گذاشت، نه؟ دوستانی که با فلج کردن نظام، که به عنوان یک سایدافکت اقتصاد رو هم فلج می‌کنه، موافقند، چطور با فلج کردنی که توسط محور ترکی-اسراییلی انجام بشه مخالفند؟ اگه کسی با اصل فلج‌سازی موافقه، قاعدتا نباید به اینکه فاعلش کیه اهمیت بده.
ششم اینکه فلج‌شدگی نظام از جانب شمال غرب، میتونه خیلی هم منفی نباشه. چون حضرات ناچار خواهند شد برای ارتباطات زمینی، مسیر عراق-سوریه رو انتخاب کنند، و برای انتخاب این مسیر مجبورند با آمریکا و البته کردها، بیشتر کنار بیان.
