پلنگی پشت خال هایش پنهان می‌شد تا جنگل همچنان ترسناک باقی بماند وقتی که درخت ها یک به یک به زمین می افتادند بدون هیچ دلیل قانع کننده ای!
درخت گردوی پیر صنوبر خسته کاج بیگناه و بیگانه افرای بی فردا و رود بی حوصله ای که هرگز به دریا نخواهد رسید...
مبل، تخت، مجسمه و کبریت آشپزخانهء ما کاغذی که این شعر روی آن نوشته شده و نامه ای که موقع رفتنت ننوشتی و روی میز -یک میز چوبی- نگذاشتی!
اینجا در این خانه جنگلی هرچند بی شاخ و برگ برپاست که پلنگ ترسیدهء غمگینی با خال و خیالی کمرنگ در آن شاید زندگی و به دست های تو در زمان ننوشتن آن نامه فکر می‌کند... #عرفان_محمودیان @Erma_official
