دیپلماسی یا میدان؟ مسئله این نیست! نظر مردم مهم است. جدال دیپل | مطالعات راهبردی آمریکا
دیپلماسی یا میدان؟ مسئله این نیست! نظر مردم مهم است. جدال دیپلماسی و میدان، یک بحث انحرافی است
احمد گنجی
بعد از انتشار فایل صوتی مصاحبه آقای ظریف، موج گسترده ای در فضای رسانه ای داخل و خارج کشور شکل گرفت که عمده بحث آن حول محور «دیپلماسی و میدان» بوده است. اینکه دیپلماسی باید در خدمت میدان باشد و یا میدان در خدمت دیپلماسی؟ قبل از بررسی این موضوع و فارغ از اینکه: چرا ظریف قبل از کناره گیری از سمت خود و خلاف عرف معمول چنین مصاحبه ای انجام داده؟ چطور ظریف به عدم افشای این مطالب و یا حداقل بخش هایی از آن باور داشته؟ چطور و توسط چه کسانی این فایل به رسانه‌ها درز کرده؟ چه کسان و یا گره‌هایی از انتشار این فایل منتفع و یا متضرر شده اند؟ چرا ظریف از اینکه به قول خودش حقیقت را گفته، عذر خواهی کرده است؟ چرا مقام معظم رهبری در مقابل این موضوع، موضع تند گرفته و آن را همسان با حرف های دشمنان جمهوری اسلامی قلمداد کرده؟ چرا در سالهای اخیر بخاطر برجام، این همه حمله به وزیر خارجه صورت می‌گیرد در حالی که او و دستگاه تحت امرش صرفاً مجری سیاست خارجی هستند؟ - و سایر مطالبی از این دست، کاری نداریم!
بحث اصلی در این‌باره که به شدت مغفول مانده و به آن پرداخته نشده این است که بر فرض، دیپلماسی بر میدان برتری داشت، تأثیر آن با توجه به سیستم حاکمیتی موجود در کشور ما، چه بود؟
واقعیت این است که در کشور ما مسئله این نیست دیپلماسی اول باشد یا میدان. مسئله اصلی این است که دیپلماسی و میدان هر کدام اول باشند، کارکرد شان جز برآورده کردن منویات نظام و تحکیم پایه های آن نمی باشد و متاسفانه خواست و اراده مردم در آن الویت ندارد!
اگر به پیام اینستاگرامی ظریف که بعد از سخنان عتاب آلود رهبر انقلاب متتشر شده، نگاهی بیندازید، در هیچ کجای آن صحبت از خواست، اراده و منافع مردم نیست بلکه آنچه در آن پر رنگ شده این است که این سخنان باعث تکدر خاطر مقام معظم رهبری شده است.
آقای ظریف و طرفداران برتری دیپلماسی بر میدان میتوانند به این پرسش ساده پاسخ دهند که آیا حتی اگر بر میدان برتری داشتند، جرأت و توان آن را داشتند که برخلاف نظر نظام و حاکمیت به خواست و اراده مردم تمکین کنند و مثلاً کشور را از جنگ سوریه خارج نمایند؟
پس بیاییم با خود صادق باشیم و این واقعیت را بپذیریم تا زمانی که خواست و اراده مردم بر سرنوشت کشور حاکم نباشد، برتری میدان بر دیپلماسی و یا دیپلماسی بر میدان از اساس یک بحث انحرافی است و راه به جایی نمی برد.
از زاویه دیگر وقتی جناب ظریف می گوید «من در تحلیل مجتهدم و در اجرا مقلد» آیا به این فکر کرده که چنین حرفی در نظام پادشاهی کاربرد دارد و اصلا برای دولتی که از مردم رای می گیرد، سازگار نیست؟ منتخبین مردم باید به موکلین و رای دهندگانشان وفادار باشند، نه مقامات بالا دستی و یا هرجای دیگری.
شاید این سوال و ابهام پیش بیاید که مگر نمی‌دانید در قانون اساسی ما اختیاراتی برای ولی فقیه در نظر گرفته شده که مجریان نمی توانند بدون درنظر گرفتن آن کاری را انجام دهند؟ این سوال درستی است اما جواب این است که چرا باید مجریان منویات رهبری نظام و حاکمیت با رای مردم انتخاب شوند تا در صحنه کار و عمل اینچنین دچار دوگانگی و تناقض گردند؟
برای همین است که می گوییم قانون اساسی ما دارای تناقضاتی است که تا برطرف نشود، با انجام انتخابات در این چارچوب مشکلی از کشور حل نخواهد شد!
توضیح ضروری: (نگران حذف ظریف از گردونه انتخابات نباشید) همچون گذشته که بارها گفته‌ام، باز هم میگویم آقای ظریف دیپلمات بین‌المللی و برجسته‌ای است و کار او در برجام قابل ستایش است. او در این جایگاه و البته در یک سیستم بدون تناقض می تواند برای کشورش بسیار مفید باشد اما در کارهای اجرایی فاقد ویژگی های لازم برای اداره یک استان و یا یک اداره کل است، لذا طرفداران ظریف اصلأ نگران نباشند که این واقعه او را از ریاست جمهوری احتمالی دور کرده است! t.me/EsfandiarKhodaee
