وقتی به زندگی نچسبی ، وقتی طمع نکنی و خسیس نباشی و انباشته نکن | خودشناسی و عشق بی مرز
وقتی به زندگی نچسبی ، وقتی طمع نکنی و خسیس نباشی و انباشته نکنی ، وقتی آزاد و راحت باشی و آماده ی از دست دادن ، وقتی مشت هایت بسته نباشد و دست هایت باز باشد ، زندگی خودش را به ساده ترین وجه آشکار می‌کند ... اگر به زندگی گیر نکنی ، چه با احساسات و چه با افکار ، زندگی خودش بر تو میبارد ؛ لمس کن و برو ... هرچیزی که نگه داشته شود میگندد ... هرچیزی که انباشته کنی خواهد مُرد و بوی تعفن می‌گیرد ... دلیل این است که همه چیز زنده و متحرک است ، گذرا و ناپایدار است ؛ با جمع کردن آن تو میخواهی آن را جاودان کنی ... تو زنی را دوست داری و یا عاشق مردی هستی ، میخواهی آن را به تصاحب درآوری ، میخواهی او را همیشگی کنی ؛ عشق می‌تواند جاودانه شود ولی نه همیشگی ، این نکته را درک کن : مرد یا زن پدیده‌ای گذرا و جاری است ... ولی اگر لحظه را زندگی کنی و در رهاشدگی کامل باشی ، جاودانه خواهی بود ... لحظه‌ای که زندگی با آسودگی تمام زندگی شده باشد ، بدون ترس از دست دادن ، بدون نگرانی و تشویش ، جاودانگی است ... ولی شما در لحظه زندگی نمی‌کنید و جاودانگی را هم نمی‌شناسید ... پس می‌خواهید آن را ثابت نگه دارید ، می‌خواهید برای فردا هم بماند و برای پس فردا و سال بعد و سالهای بعد ... زمان حال بخشی از جاودانگی است نه بخشی از زمان ... رها شو ، همچون برگی که همراه جریان آب می‌رود ... اشو
