بقای زبان مادری، در گرو خواست گویشوران است. زبان، مانند موجود | گویش استرابادی
بقای زبان مادری، در گرو خواست گویشوران است.
زبان، مانند موجود زنده‌ای است که در مسیر زندگی پر فراز و نشیب، شرایط مختلفی را تجربه می‌کند. گاه در اوج شادابی و پویایی است و گاه بواسطه آثار ناشی از شرایط اجتماعی یا سیاسی جامعه، دستخوش تغییر یا فرسایش می‌شود. تداخل زبان‌ها و قرض گیری مفاهیم یا واژگان، اغلب باعث غنای زبان‌ها و گویش‌ها می‌شود اما در صورت حضور بیش از حد واژگان و مفاهیم و ساختارهای دستوری از یک زبان به زبان دیگر و عدم معادل سازی صحیح، زبان‌ها دچار روند فرسایشی شده و در نهایت منجر به مرگ یک گونۀ زبانی می‌شود.
برای حفظ گویش‌ها و زبان‌ها، ایجاد حس احترام نسبت به گونۀ گفتاری مادری و کاربرد آن در بافت‌های زبانی مناسب، جلوگیری از ورود واژه‌های بیگانه و تا حد ممکن معادل‌سازی برای وام واژه‌ها یا همان واژه‌های قرضی، آموزش آن به نسل‌های آینده از طریق بکارگیری مفاهیم و واژه‌های بومی، مطالعۀ ادبیات و تاریخ کهن منطقه برای یادآوری گنجینۀ زبانی، بسیار کارآمد خواهد بود.
همچنین ثبت گونه‌های زبانی بعنوان میراثهای معنوی گویشوران، بکارگیری دانش روز زبان‌شناسی برای شناسایی ویژگی‌های گونۀ گفتاری، تدوین فرهنگ‌های واژگانی و مفهومی، حضور اهل فن در جوامع علمی مرتبط از جمله همایش‌ها و گردهم آیی‌ها، و ترویج گویش‌های در خطر فراموشی،از جمله راهکارهای حفاظتی زبان‌های مادری است
و
تحقق این مهم، درگرو خواست و ارادۀ همگانی گویشوران است.
