#نرمه_خل نُو بهار تُرجه زِده از تُک یَخ بستۀ اُو تا درختا وَ | گویش استرابادی

#نرمه_خل

نُو بهار تُرجه زِده از تُک یَخ بستۀ اُو

تا درختا وَخِزِن دُواره از میان خُو

بِچّه زَنجیل کور، ازون هفتا یِکی شان مُخوانه

مِدوئه رو چِمَن باغا بازَم اَلی دیدو

را مِگیره رو زیمین اُوچَک نُودان دُواره

رو سُفالا مِزِنه چَکّه بازم شَرشَر اُو

نارتی تی به سَر و وَضِش مِث عاروس ریسیده

جنگل ناهار خوران قرِخودِشه کرده قِشو

موسا کو تَقی رو چِلّه اَزَسّر مُخوانه

هَیشا هیشا مُکُنه تو چشمهآ دُم لَغِلو

دِلِ من مِیُفته یادِ نوباهاری که گذشت

وَختی موسا کوتَقی با ماشُقِش مُکُنه دَکو


نُو بهار آمدِه و بهار من نِیامِدِه

دلم از پِزغه آتیش غمش گرفت اَلو

غزل ۱۲ از کتاب نَرمه خُل
احمد اخوان

@Esterabadidialect