چه کسی می‌گوید زیبایی یک قالب سنتی و مشخص دارد؟ چرا خلاقیت را باید به المان‌های قدیمی و بی‌فایده محدود کنیم؟ تمام این المان‌ها دست و پای ما را می‌بندند و باعث می‌شوند از حقیقت پدیده‌ها و احساساتمان دور بمانیم و صرفا سایه‌ای از آن‌ها را از پشت پرده‌های ضخیم توهم، تشبیه‌ها و استعاره‌ها ببینیم. مکاتب این شماره همگی از ترس برخاسته‌اند. ترس همه‌ی قالب‌ها را در هم می‌شکند. ترس همه چیز را پریشان می‌کند، هماهنگی ها را نمی‌بیند و کاملا خام است. مدام تغییر شکل و بافت می‌دهد، گوشه‌های تیزی دارد، به این سو و آن سو حمله می‌کند و به خود و هر چیز دیگری می‌پیچد و چیزی جز فریادی ناهنجار از آن‌ها باقی نمی‌گذارد. درست مثل «جیغ» ادوارد مونک.
