می‌روند. این در حالی است که اگر فردی واقعا به دغدغه ژورنالی بر | بدون ویرایش | فرهاد باغشمال
می‌روند. این در حالی است که اگر فردی واقعا به دغدغه ژورنالی برسد، اگر دنیا را هم به او بدهند، خبر روابط عمومی نمی‌نویسند، نه اینکه اخبار روابط عمومی‌ها بد باشد، نه! مشکل اینجاست که وقتی روی مطلبی نوشته می‌شود «آگهی»، تکلیف مشخص است؛ اما در اینگونه خبرها نه! با «وی گفت» و «وی افزو» و «وی تاکید کرد» کاری درست نمی‌شود. باغشمال ادامه داد: وقتی کتاب می‌نویسی خیلی مواظب هستی تا سوتی ندهی. در روزنامه یا رسانه‌های مجازی این حساسیت کمتر است. کتاب به‌نوعی محک نویسنده به شمار می‌رود. خودِ من در نگارش کتاب «فراکسیونِ آی نَفس کِش» وسواس زیادی به خرج دادم. در تجربه شیرینی بود. نوشته‌های من بعد از چاپ کتاب نصف شده است، چون انتظار بیشتری از خودم دارم. نوشتن کتاب باعث می‌شود تا مطالب را اسکلت‌بندی کنی و کتاب‌خوانی‌ات را هم افزایش دهی.
کار طنز متلک‌گویی نیست وی به آفت طنز در دنیای امروز هم اشاره و تصریح کرد: آفت بزرگی که امروز ما با آن مواجهیم، شوخ طبعی مردم است که متاسفانه با طنز اشتباه گرفته می‌شود. اگر روی سر مردم ایران بمب هم بریزند، فردا عده‌ای از آن جوک درست می‌کنند! ما طنز را با شوخی‌های روزمره اشتباه گرفته‌ایم. مشکل دیگر این است که طنزنویس‌های ما هم به سمت طنز ساندویچی سوق پیدا کرده‌اند؛ عین جوک‌ها و توئیت‌های نمکین در فضای مجازی. در حالی که طنز واقعی دارای مقدمه، متن و نتیجه‌گیری است. طنز باید راهگشا، منسجم و جدی باشد. اصلا قرار نیست طنز، کسی را بخنداند، فقط موضوعی را به حالت نمکین و استادانه مطرح می‌کند تا مخاطب بعد از خواندن بگوید، «آخیش دلم خنک شد، حرف دلم را گفته است».
جایگاه طنز در جامعه ادبی ایران نویسنده کتاب «فراکسیونِ آی نَفس کِش» در رابطه با جایگاه طنز در ادبیات ایران هم گفت: طنز گونه‌ای از گرایش‌های ادبی است و جایگاه ویژه‌ای در ادبیات دارد. آیا سعدی نوشته طنز ندارد؟ مگر حافظ نمی‌گوید «دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند ...». اینها همه طنز هستند، اما مستتر. استاد شهریار هم رندانه طنز گفته است. مسئله اینجاست که وقتی از طنز صحبت می‌شود، انتظار عمومی بر قهقه زدن است. درواقع طنز را نمی‌شود از ادبیات جدا کرد.
باغشمال با تاکید بر اینکه طنز مقیّد به گونه‌های دیگر نگارش نیست، اضافه کرد: دست طنزنویس باز است، می‌تواند از کلمات انگلیسی استفاده کند یا محاوره‌ای بنویسد و همین قائل نبودن مرز در طنز باعث سوء تفاهم می‌شود. اساتید ادبیات قالب طنز را عظیم‌الشأن می‌دانند، حتی بهترین شاعران و نویسندگان هم آرزو دارند که روزی طنز بنویسند. من امیدوارم چاپ این کتاب روزنه‌ای باشد برای زاده شدن طنزنویسان حرفه‌ای در استان. آذربایجان‌شرقی پر است از سوژه پرداخت طنز.
