آیا حمله به اماکن دیپلماتیک یک کشور، در حکم حمله به خاک آن کشور است؟ جلیل رحیمی جهان آبادی، عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی می‌گوید«حمله رژیم صهیونیستی به اماکن دیپلماتیک ایران در دمشق در حکم حمله به خاک ایران است». او نوشته: «بر اساس اصل ۵۱ منشور سازمان ملل متحد؛ حق دفاع مشروع برای ایران محفوظ است».
بررسی‌های فکت‌نامه نشان می‌دهد که این ادعا تطابقی با قواعد و اصول بین‌الملل ندارد. مطابق معاهده وین درباره روابط کنسولی، اماکن دیپلماتیک مصونیت دارند و کشور پذیرنده مکلف به تامین امنیت آن است ولی در هیچ کجای این معاهده و یا در منشور سازمان ملل نیامده که اماکن دیپلماتیک در حکم خاک کشور فرستنده است.
اماکن دیپلماتیک در کشور پذیرنده از حقوقی برخوردار است و در دنیا این اصل پذیرفته شده که باید امنیت و مصونیت آن را رعایت کرد حتی تاکید شده که در صورت وقوع منازعه نظامی بین طرفین، دولت میزبان باید شرایط ایمن برای خروج دیپلمات‌ها و وسایل اماکن کنسولی را تضمین کنند ولی این به منزله شناخته شدن اماکن دیپلماتیک به عنوان قلمرو کشور فرستنده نیست.
حمله نظامی به دفتر کنسولی ایران در سوریه توسط کشور ثالث، حق دفاع مشروع برابر با ماده ۵۱ منشور سازمان ملل را ایجاد نمی‌کند چون حمله نظامی و اشغالی که دفاع مشروع را امری فوری و آنی کند صورت نگرفته و ایران می‌تواند تا اتخاذ تصمیم توسط شورای امنیت سازمان ملل، صبر کند. مطابق این منشور ایران از حق گزارش‌دهی خود به شورای امنیت سازمان ملل و تقاضای تشکیل جلسه فوری استفاده کرده و حق اقدام متقابل (نه انتقام‌جویی) با نظر شورای امنیت سازمان ملل متحد را دارد.
بنابراین «فکت‌نامه» به ادعای جلیل رحیمی جهان آبادی، عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی مبنی بر اینکه: «حمله رژیم صهیونیستی به اماکن دیپلماتیک ایران در دمشق در حکم حمله به خاک ایران است»، نشان «
نادرست» می‌دهد.
در فکت‌نامه بخوانید
در تلگرام بخوانید
@Factnameh
