دعوای دو شاعر زن و مرد که زن و شوهرند ناهید نوری : ب | 😊لبخندانه😊
دعوای دو شاعر زن و مرد که زن و شوهرند
ناهید نوری : به نام خدایی که زن آفرید / حکیمانه امثال من آفرید خدایی که اول تو را از لجن / و بعداً مرا از لجت با شعف آفرید! برای من انواع گیسو و موی / برای تو قدری چمن آفرید! مرا شکل طاووس کرد و تورا / شبیه بز و کرگدن آفرید! به نام خدایی که اعجاز کرد / مرا مثل آهو،ختن آفرید تورا روز اول به همراه من / رها در بهشت عدن آفرید ولی بعداً آمد و از روی لطف / مرا بی کس و بی وطن آفرید خدایی که زیر سبیل شما / بلندگو به جای دهن آفرید! وزیر و وکیل و رئیست نمود / مرا خانه داری خفن آفرید برای تو یک عالمه کِیْسِ خوب / شراره، پری، نسترن آفرید برای من اما فقط یک نفر / "براد پیتِ من" را" حَسَنْ" آفرید ! برایم لباس عروسی کشید / و عمری مرا در کفن آفرید به نام خدایی که سهم تو را / مساوی تر از سهم من آفرید.
پاسخ از نادر جدیدی: به نام خداوند مردآفرین / که بر حسن صنعش هزار آفرین خدایی که از گِل مرا خلق کرد / چنین عاقل و بالغ و نازنین خدایی که مردی چو من آفرید / و شد نام وی احسن‌الخالقین پس از آفرینش به من هدیه داد / مکانی درون بهشت برین خدایی که از بس مرا خوب ساخت / ندارم نیازی به لاک، همچنین رژ و ریمل و خط چشم و کرم / تو زیبایی‌ام را طبیعی ببین دماغ و فک و گونه‌ام کار اوست / نه کار پزشک و پروتز، همین! نداده مرا عشوه و مکر و ناز / نداده دم مشک من اشک و فین! مرا ساده و بی‌ریا آفرید / جدا از حسادت و بی‌خشم و کین زنی از همین سادگی سود برد / به من گفت از آن سیب قرمز بچین من ساده چیدم از آن تک درخت / و دادم به او سیب چون انگبین چو وارد نبودم به دوز و کلک / من افتادم از آسمان بر زمین و البته در این مرا پند بود / که ای مرد پاکیزه و مه‌جبین تو حرف زنان را از آن گوش گیر / و بیرون بده حرفشان را از این که زن از همان بدو پیدایش‌ات / نشسته مداوم تو را در کمین!!!
