وقتی نامه ها ، بیانیه‌ها زورشان به حاکمیت نمی‌رسد!
صدرا عبداللهی
به قول جناب مولوی قومِ موسی راه می‌پیموده‌اند آخر اندر گامِ اوّل بوده‌اند سال‌ها ره می‌رویم و در اخیر هم‌چنان در منزلِ اوّل اسیر
این ملت می خواست یادش برود همین یک سال دو سال پیش در ایام کرونا در گوشه و کنار مملکت روزانه صدها نفر از نفوس این کشور به خاطر بی کفایتی و خودخواهی رهبران حکومت مردند. اما دیروز با اعلام خبر محکومیت وکلا و فعالین مدنی دادخواه سلامت توسط دادگاهی فرمایشی و طی پرونده سازی نهادهای امنیتی #مصطفی_نیلی #مهدی_محمودیان #آرش_کیخسروی #محمدرضا_فقیهی #مریم_افرافراز مجموعا به یازده سال زندان و محرومیت از فعالیت اجتماعی و شغلی - مسئولین جمهوری اسلامی مجددن و به شکل نابخردانه بر خودخواهی و عمدی بودن این جنایت صحه گذاشتند!
دهه‌هاست که در این مملکت مصائب پشت سر هم می‌آیند -امروز بدتر از دیروز- امسال بدتر از پارسال -و ما با کابوس های آشفته می‌کوشیم با بیانیه دادن با نامه دادن خودی نشان بدهیم، اما کلمه ها دیگر کمک نمی‌کنند، سواری نمی‌دهند، از بس بدون عمل و بدون میدان حرف زده و رفته‌ایم، برای ملت هم لطف کلاممان رفته است. از بس ملت گرفتار وصیت ها و نصیحت های روزمره رهبران حکومت شده اند متوجه نمی‌شویم چقدر این کوره‌راه‌های پای کوبِ ما که به فاجعه ختم می‌شوند بار و ساز مصیبت دارند. بسیاری از ما گرفتار همین وضعیت هستیم آن قدر به غلط حکومت عادت کرده ایم و آنرا پذیرفته ایم خودمان هم پر از غلط شده ایم، آن‌قدر که سرمان تو گوشی است، توی میدان و خیابان نیستیم.ترسان‌و لرزان چیزهایی را می پیچانیم و میگوئیم و می نویسیم که اینروزها مردم سر هر کوچه‌وبازاری به راحتی آن را جار می‌زنند. یادمان باشد حکومت خود هم این را فهمیده و همیشه از این می ترسید!
