بازنشر به مناسبت Memorial Day (یکی از معدود تعطیلات رسمی آمریک | فرنگ نوشت

بازنشر به مناسبت Memorial Day (یکی از معدود تعطیلات رسمی آمریکا که به یاد کشته‌های ارتش ایالات متحده نامگذاری شده است)

در کنج شمال غربی بلوار اصلی شهر واشنگتن(پایتخت آمریکا) در کنار یادمان لینکلن، پارکی به نام «باغ قانون اساسی» وجود دارد. وسط این پارک، دو دیوار به شکل حرف V انگلیسی یا دال فارسی در کنار یکدیگر ساخته شده است.

این دو دیوار بنای یادبود جنگ ویتنام (Vietnam Veterans Memorial) هستند که از سنگ گرانیت سیاه ساخته شده و در واقع مجموعه‌ای الواح هستند که روی آنها نام 58193 سرباز آمریکایی که در جنگ ویتنام کشته شدند حک شده است.

زمین پارک در امتداد این دیوارها از دو طرف شیب دارد به شکلی که نقطه اتصال دو دیوار بیشترین عمق را پیدا می کند. سالانه حدود 3 میلیون نفر از این یادبود دیدن می کنند.

در کنار دیوار یادبود جنگ ویتنام انواع و اقسام اشیا را می‌توان دید که بازدیدکنندگان گذاشته‌اند. از دسته‌گل و گلدان گرفته تا نقاشی‌هایی که بچه‌ها کشیده‌اند تا نامه و عکس و پرچم‌های کوچک آمریکا و... .

کمی آن سوتر یک دفترچه بزرگ قرار داشت که می‌توانستید اسم فردی را که به دنبالش هستید در آن جستجو کنید و موقعیت آن را در میان الواح گرانیتی بیابید. مشغول تورق دفترچه شدم. کمی گیج‌کننده بود! مردی با یک لباس سرتاسری سورمه‌ای‌رنگ کنار آن ایستاده بود و داشت به فرد دیگری در مورد بنا توضیح می‌داد. حدس زدم باید از کارکنان پارک باشد. صبر کردم تا صحبت‌شان تمام شود و بعد برای پرسیدن سوال به سمت راهنمای پارک رفتم.

- ببخشید شما راهنما یادبود جنگ ویتنام هستید؟
- من از سربازان جنگ هستم! اگر سوالی داشته باشید می‌توانم جواب بدهم.
- از شما خواسته‌اند بیایید اینجا برای راهنمایی گردشگران؟
- نه من خودم آمدم. هر سال من و چند نفر دیگر از سربازان جنگ می‌آییم اینجا. فرصتی می‌شود همدیگر را ببینیم و به گردشگران هم در مورد جنگ توضیح می‌دهیم.
- راستش من می خواستم در مورد این دفتر راهنمای اسامی بپرسم، ولی فکر کنم شما بعضی از این اسامی را بشناسید.
- البته که می‌شناسم. بعضی از این‌ها از بهترین همرزمان و دوستان من بودند. البته ما آنجا همدیگر را به اسم کوچک صدا می‌زدیم، گاهی هم اسم مستعار یا لقب به کار می‌بردیم، بنابراین خیلی‌ها را هم ممکن است باشند که بشناسم اما فامیل‌شان را ندانم.
- جالب است. شما چند سالتان بود که به جنگ رفتید؟
- حدود 20 سالم بود که اعزام شدم. آنجا همگی جوان بودیم. چه جوانانی... می‌توانم بگویم شجاع‌ترین افرادی که روی زمین بودند. هیچ‌وقت نمی‌توانید تصور کنید که این سربازان چه رشادت‌ها و از خودگذشتگی‌هایی نشان دادند.
ما جو بسیار صمیمی بین خودمان داشتیم. وقتی برگشتیم به کشورمان مردم قدر ما را نمی‌دانستند. به سمت ما تف می‌انداختند و به ما می گفتند Baby Killer(بچه‌کش)
- چرا این فکر را در مورد شما می‌کردند؟
- چون ما در جنگ باخته بودیم و فضا بر علیه ما شده بود. البته سربازان ما خیلی رشادت کردند ولی علت این که ما شکست خوردیم این بود که با تمام قوا وارد جنگ نشدیم.
- منظورتان چیست؟
- ما باید با تمام قوا وارد جنگ می‌شدیم، همان کاری که در #ژاپن کردیم و پیروز شدیم.
(فکر کنم منظورش استفاده از #بمب_اتم بود.)
- شما خودتان در جنگ شد که یک #ویت_کنگ (Viet Cong) را بکشید؟
- خوب جنگ جنگ است. شلیک کردن و کشتن هم لازمه جنگ است. ما در مقابل شوروی و چین بودیم. اگر ما آنجا نمی‌جنگیدیم الان شوروی و کمونیسم دنیا را تهدید می‌کرد. امروز هم همین است اگر ما در مقابل روسیه باتمام قوا نایستیم خطرش دنیا را تهدید می‌کند. ما از دموکراسی و لیبرالیسم دفاع کردیم.
- این طور که گفتید بعد از جنگ زندگی سختی داشته‌اید.
- بله همین طور است. من تمام سعی‌ام را می‌کنم که حقیقت جنگ و خاطرات جوانانی که در جنگ بودند را برای مردم بازگو کنم. الان فشارها کمتر شده اما سال‌های بعد از جنگ فشار روی تمام ما سربازان زیاد بود و ما با بیشتر با خودمان رفت و آمد می‌کردیم.

@Farang_nevesht