جناب علامه طباطبایی (ره)در الميزان میفرمايند: اسمای الهی و مخصوصاً اسم اعظم گرچه در جهان موثرند و اسباب برای نزول فيض و رحمت های الهی هستند ولی تاثير اولاً و بالذات از ذات حق تعالی در اين عالم است كه از فلان زبان دال بر آن حقايق و يا تاثير به معنای مفهوم متصور در اذهان باشد. معنای اين سخن آن است كه خدای سبحانه فاعل و به وجود آورنده همه اشيا است و به وسيله صفت كريمی كه اسم مناسب با فعل است تاثير میكند نه تاثير وی از آن لفظ اسم يا صورت مفهوم در ذهن يا صفت ديگری غير از ذات باشد. جز آنكه حق سبحانه در قرآن كريم بر طبق آيه كريمه «اجيب دعوة الداع اذا دعان» وعده داده است كه: ۱- هر كس مرا بخواند من اجابت میكنم و اين دعا متوقف بر دعا و خواست حقيقی است
۲- و اينكه دعا و طلب از حق سبحان باشد، نه از غير وی.
پس هر كس از تمام اسباب مقطع شد و برای حاجتی از حوائج به پروردگار خويش متصل شود، وی به حقيقت آن اسم مناسب با حاجت خويش متصل میشود، آنگاه آن اسم زيبای خدا مطابق با حقيقتش تاثير میكند و دعا مستجاب میشود.
