چون مرد به کمال رسد حظوظ دنیوی و شهوات نفسانی در او پیوسته باش | Eshragh
چون مرد به کمال رسد حظوظ دنیوی و شهوات نفسانی در او پیوسته باشد. پس به قضای ازلی راضی شود. اگر درویش بود و اگر توانگر، اگر گرسنه بود و اگر سیر، اگر بیمار بود و اگر تندرست، به هر حال از معشوق راضی بود و در حظوظ خود نجنبد و به سبب شهوات خود نگوید: کاشکی چنین بودی و چنین نبودی. و این همه از آن بود که رضای معشوق خود در این داند، اما هر صفت که در خود بیند که خلاف رضای خدای تعالی نشاید که به وجود آن صفت راضی بود. بل همه سعی او در ازالت آن باید و همه زبان او: "یا لیت هذه الصفت لم تکن" گوی باید که بود. و مبادا که جز چنین بود. و اگر نه چنین بود همه شرایع انبیا باطل گردد.
