اگر شما یک ربع ساعت با یک ایرانی صحبت کنید،خواهید دید که چندین مرتبه می‌گوید:انشاءالله،ماشاء‌الله،خدا بزرگ است.اگر احیاناً نام قرآن به میان بیاید با نهایت تکریم آن را کتاب خداوند می‌خواند و هنگام ادای این کلمات باد در گلو می‌اندازد و حروف عربی را با مخرج اصلی ادا میکنند
به طوری با خضوع چشم به آسمان می‌اندازد که شخص تصور می‌نماید وی یکی از مقدسین بزرگ است.ولی در میان هر بیست نفر که با این خلوص نیت ظاهری اظهار قدس و ورع مینمایند مشکل بتوان یک نفر را یافت که باطناً هم چنين خلوص نیت و قدس و ورعی داشته باشد
و عجب در این است با این که تمام ایرانیان از این موضوع اطلاع دارند و میدانند که این اظهار تقدس صوری است و باطنی نمیباشد با این وصف به روی خودشان و دیگران نمی‌آورند
این موضوع یکی از نکات اخلاقی جالب ایرانیان است که درخور مطالعه میباشد و باید تعمق کرد.باید فهمید چرا این ظاهر سازی و ریاکاری دسته جمعی در ایران پیدا شده است.ویژه آن که پیشوای بزرگ و فکور دین اسلام صریحاً می‌گفت: من به قلب و باطن شما کار ندارم و همین که کلمه شهادتین را از شما شنیدم شما را مسلمان میدانم.
کتاب "ایران از نگاه #کنت_دوگوبینو"
@flith
