و دوباره عکسی که غرق میکنه.
ده ها متن شاید از سنگینی این تصویر میشه نوشت و هرکدومش از هر زاویه درست باشه،مخصوصا اگه چلنج های سریالی رئال و یووه و حساسیت های فوق العاده اون بازی ها رو به یاد داشته باشید.
نبردهایی که سراسر زیبایی و هیجان بود و از ذهن تاریخ پاک نخواهد شد.
اما ایندفعه به اون آتیش بازی های چشم نواز کاری نداریم.
رو این تصویر میشه اسم "بی معرفتی" گذاشت.
اونم نه از سمت این دو بازیکن بزرگ و دوس داشتنی.
نه از سمت اسطورهایی که هر تیمی آرزوی داشتن اونها رو داشت.
یک حسرت بزرگ برای هر هواداری که شاهد وفاداری قلبی این بازیکنان بوده،وجود داره.
کمترین حق اونها در فوتبال خداحافظی با پیراهنی بود که به معنای واقعی براش جون دادن.
تک باشگاهی موندن برای کاپیتان هایی که تاریک ترین روزهای تاریخ باشگاهشون رو به دوش کشیدن بنظر نمیرسه خواسته نشدنی برای هواداراشون باشه.
زمانی که یووه به سری بی رفت کاناوارو چمدونش رو به مقصد مادرید بسته بود و از الکس خواست اون رو همراهی کنه.
ولی جواب پسرِ بانوی پیر جذاب تر از تجربه بازی در کهکشانی ها بود:
یک کاپیتان،آخرین کسی هست که از کشتی در حال غرق شدن،خارج میشه.
@Football_Noostal
