دکتر جان
جایی گفته بودی هر بازیکن فوتبال به جز فوتبال بازی کردن،یک مسئولیت اجتماعی هم دارد.
فوتبالیست ها را یک نماینده پارلمانیِ بدون صندلی و بدون کت و کروات خواندی و در کمترین حالت آنها را یک سخنگو برای جوامع خودشان دانستی.
راستش میخواستم به تاریخ کشور خودت سری بزنم و ببینم این سخن حق را بابت کدام بَلبَشوی داخلی و یا فساد بزرگ سیستماتیک،عنوان کردی.
ولی این روزها هیچ میلی به مطالعه ندارم چراکه خودمان درگیر نگاشتن تاریخیم.
شبیه شخصیت هایی شده ایم که هر مخاطبی با کوچکترین فهمی میتواند درک‌کند که برای حقیقت میجنگیم.
شبیه کودکانی که کتک میخورند ولی دست از خواسته برنمیدارند.
جوانانی شدیم که رفیق‌هایشان را از دست میدهند و به جای گریه کردن بیشتر دندان به هم میفشارند تا خشم را سِپر هر تیر و گلوله و تهدیدی کنند.
این وسط ماتنها مانده ایم
هستند با شرف هایی که فریاد ما باشند ولی آنهایی که در متن اینروزها قرار دارند خود را از سیاست جدا میدانند
دکتر جان!
هنوز نمیدانم چه شده که آن جمله بند اول را گفتی
ولی ما با اندوه و ملال و خشمی که داریم،برای ادامه دادن دیگر به همراهی کسی نیاز نداریم
@ruzgarifootball
@Footballnostalgi
