جایی در کنار دفترچه یادداشتتان یا در یکی از صفحه های سالنامه ای که دارید بنویسید.
بنویسید که ما در قسمتی از تاریخ،پناهگاه خود را رها کردیم تا به چیزی با ارزش تر و اصلی تر از فوتبال برسیم.
بنویسید که ما فوتبال را که تنها دلخوشی ما بود را دو دستی تقدیم کسانی کردیم که میخواستن مصادره به مطلوب سیاسی را در آن اعمال کنند.
همان فوتبالی که ۲۰ سال پیش از این در آن شب منحوس منامه بخاطرش تا صبح گریه کردیم.
همان فوتبالی که بخاطرش جهان را به شرط چرخش توپ به نفع ما،جای قشنگی برای زندگی کردن میدانستیم.
از فوتبال و همه ای زیبایی هایش عبور کردیم تا شرمنده چشمان اشک بار مادرانی که داغ فرزند دیده اند نشویم.
شرمنده صدای درخواست کمک نوید افکاری و سکوت نکردن رفیق بامرامش امین بذرگر نشویم.
فوتبال را دادیم تا شرف و غیرت و آزادی و ظالم ستیزی را داشته باشیم که بدون آنها این بازی همان مسابقه ای مسخره ای میشد که بیست و چند بازیکن به طور احمقانه ای به دنبال توپ میدویدن.
ما قسم خوردیم که به زخم های اخیر عادت نکنیم.
#ruzgarifootball متن از
@Footballnostalgi
