طراحی ربات هایی که شبیه ما هستند همیشه بهترین ایده نیست انسان | جهان چگونه کار می کند؟
طراحی ربات هایی که شبیه ما هستند همیشه بهترین ایده نیست
انسان نماها که گاهی اوقات هدف مقدس رباتیک نامیده می شود، ربات هایی با نیم تنه، دو پا، دو دست و یک سر هستند. در گوگل کلمه "ربات" را جستجو کنید و مرورگر شما با تصاویر انسان نما پر خواهد شد.
در آگوست سال ۲۰۲۱، ایلان ماسک، مدیر عامل تسلا، برنامه شرکتش برای تولید یک ربات انسان نما به نام Optimus را فاش کرد. این اعلامیه که توسط یک بازیگر رقصنده در لباس تنگ ربات همراه بود، مورد تمسخر افراد بدبین قرار گرفت، اما تسلا در تلاش برای ساخت ماشین های انسان نما تنها نیست.
آزمایشگاه‌‌های تحقیقاتی در سرتاسر جهان در حال سرمایه‌گذاری بر روی این ربات‌های پیچیده هستند، برای استفاده در انبارها تا خانه‌های سالمندان. زیربنای ساخت آنها دو جنبه دارد: شکل انسان قابل ارتباط است، و به طور یکپارچه با زیرساخت های موجود ما سازگار. این دلایل معقول هستند، اما ممکن است راه بهتری وجود داشته باشد.
برخی از سازندگان ربات استدلال می‌کنند که ماشین‌های مستقلی که در آینده با آنها در تعامل خواهیم بود، باید شبیه ما باشند، زیرا ما بهترین ارتباط را با انسان‌های دیگر داریم، اما این تصور که ما بیشتر با شکل انسان ارتباط داریم ممکن است تصور کاملی نباشد.
مردم ربات خود را جاروبرقی می نامند. آیا آنها یک انسان‌نما که با جاروبرقی راه برود را بیشتر دوست دارند؟ احتمالا نه. وقتی چیزی شکل انسانی دارد، انتظارات بسیار متفاوتی از هوش و نحوه عملکرد آن داریم. ربات‌های فعلی ما این انتظارات را برآورده نمی‌کنند و به این زودی‌ها پیشخدمت رباتی نخواهیم داشت.
خوشبختانه طراحان ربات، نیازی به انسان نما ندارند تا بتوانیم با آنها ارتباط برقرار کنیم هنرمندان و انیماتورها هنر ثبت بیان عاطفی ما و سپس قرار دادن آن به اشکال دیگر را تقویت کرده اند.
شهرهای ژاپن با شخصیت هایی مانند کومامون، یک شخصیت خرس ساده و بامزه که توسط دولت استان کوماموتو برای رونق گردشگری خلق شده است، بازدیدکنندگان را جذب کرده اند. و هزاران نفر از طرفداران جنگ ستارگان عاشق R2-D2 هستند، که اساساً یک قوطی حلبی روی چرخ است و از نظر احساسی بیشتر از بسیاری از انسان نماها جذاب است.
اجتناب از شکل انسانی در طراحی ربات‌ها نه تنها از مشکل داشتن انتظارات بالا جلوگیری می‌کند، بلکه می‌تواند معزل بی‌عدالتی‌های اجتماعی را نیز کنار بزند. برای مثال، محققان دانشگاه بیله‌فلد آلمان دریافتند که مردم یک ربات انسان‌نما با موهای بلند را برای کارهای کلیشه‌ای زنانه مانند کارهای خانگی و مراقبتی مناسب‌تر می دانند و برای انجام تعمیرات فنی، یک ربات مشابه با موهای کوتاه را .
مطالعات همچنین نشان داده‌اند که عوامل مصنوعی با چهره‌های انسانی زمانی جذاب‌تر، قابل اعتمادتر و باهوش‌تر به نظر می‌رسند که از همان قومیتی باشند که فرد به آنها امتیاز می‌دهد. فناوری که بیش از حد انسانی به نظر می رسد نه تنها منعکس کننده تعصبات ما است، بلکه می تواند کلیشه های مضر را نیز تثبیت و تداوم بخشد.
همچنین، ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که برای انسان‌ها ساخته شده است، با پله‌ها و دستگیره‌های در و گذرگاه‌های باریک. برخی از طراحان می گویند برای حرکت در این فضاها به ربات هایی نیاز داریم که مانند ما ساخته شوند. مطمئناً در بسیاری از فضاها با بدنه‌ها، چرخ‌ها یا آج‌های پهن به سختی می‌توان حرکت کرد. اما همانطور که به آینده نگاه می کنیم، شاید انتخاب های بهتری وجود داشته باشد.
ربات ها می توانند کوچکتر از آنچه چشم ببیند یا بزرگتر از یک خانه باشند. آنها را می توان در فلزات یا مواد نرم محصور کرد. آنها می توانند از نقطه A به B بغلتند، بالا بروند، بلغزند، بپرند یا چکه کنند. به گفته پروفسو رابین مورفی از دانشگاه A&M تگزاس، بهترین شکل این است که "هر شکلی کار را انجام دهد."
لورل ریک، رباتیک دانشگاه کالیفرنیا، می گوید که به جای صرف سرمایه‌هایمان در ربات‌های انسان‌نمای دوپا و گران‌قیمت با مهندسی دشوار، می‌توانیم روی ایجاد زیرساخت‌های دوستانه‌تر برای واکرها و ویلچرها سرمایه‌گذاری کنیم. اگر یک ویلچر می تواند به یک فضا دسترسی داشته باشد، یک ربات ساده و کارآمد روی چرخ نیز می تواند.
می‌توانیم همزمان با توسعه ربات‌های بهتر و ارزان‌تر با طیف وسیع‌تری، دسترسی به مهارت‌ها، را به شدت افزایش دهیم. و علاوه بر این، وقتی می توان از دیوار بالا رفت، چرا از پله بالا بروید؟
همانطور که ربات ها از پشت دیوارهای کارخانه به فضاهای مشترک حرکت می کنند، رباتیک فرصت خوبی را در اختیار ما قرار می دهد: به ما این امکان را می دهد که خارج از خودمان فکر کنیم، نه تنها در طراحی ربات هایمان، بلکه همچنین در ایده هایمان برای ساخت دنیایی بهتر.
