این مرکز پس از 20 سال تحقیق و آزمایش، حالا برنامه خود را با پر | جغرافیدانان ایران Iranian Geographers
این مرکز پس از 20 سال تحقیق و آزمایش، حالا برنامه خود را با پروتکل‌هایی در حد پروتکل‌های نظامی پیش می‌برد. 9 خلبان در حالت آماده به کار در چرخش هستند و به محض این که هواشناسان شرایط جوی مناسبی را در مناطق کوهستانی امارات تشخیص بدهند، شروع به کار می‌کنند.
این برنامه‌ها باید بتوانند در لحظه کار خود را شروع کنند چون ابرهای مناسب در خاورمیانه به راحتی سایر بخش‌های دنیا پیدا نمی‌شوند. کاپیتان «مارک نیومن»، خلبان ارشد برنامه بارورسازی ابرها در آفریقای جنوبی می‌گوید: «ما 24 ساعته در حالت آماده باش هستیم و در فاصله 30 تا 40 دقیقه فرودگاه زندگی می‌کنیم. از زمانی که به فرودگاه برسیم هم 25 دقیقه طول می‌کشد تا پرواز کنیم.» چنان‌چه بیش از یک ابر مستعد در آسمان وجود داشته باشد، مرکز بیش از یک هواپیما را به آسمان می‌فرستد.
بارورسازی ابرها چگونه انجام می‌گیرد؟
امارات متحده عربی از دو ماده برای بارورسازی استفاده می‌کند: ماده‌ای سنتی که از یدید نقره ساخته شده، و یک ماده جدید که توسط دانشگاه خلیفه در ابوظبی ابداع شده و از فناوری نانو استفاده می‌کند.
محققان این دانشگاه می‌گویند این ماده با آب و هوای گرم و خشک خلیج فارس سازگارتر است. خلبانان این مواد را در پایین ابرها تزریق می‌کنند و به آن‌ها اجازه می‌دهند تا از طریق جریان‌های هوایی ده‌ها هزار پا ارتفاع بگیرند.
سپس به لحاظ تئوری، این ماده بارورساز که از مولکول‌هایی با نم‌بینی (قابلیت جذب آب) بالا تشکیل شده، به ذرات بخار آبی می‌چسبند که ابرها را به وجود می‌آورند. این ذراتِ ترکیبی کمی بزرگ‌ترند و در عوض ذرات بخار آب بیشتری را جذب می‌کنند تا در نهایت قطره‌ها به وجود آیند. این قطره‌ها در آخر آن‌قدر سنگین می‌شوند که به عنوان باران فرو می‌ریزند. دانشمندان می‌گویند مواد بارورساز هیچ اثر زیست محیطی ناگواری ندارند.
البته این‌ها به لحاظ تئوری بیان می‌شود. بسیاری از اهالی علم درباره اثربخشی شیوه بارورسازی ابرها تردید دارند. یکی از مشکلات اصلی کارشناسان هواشناسی این است که اندازه‌گیری و ثبت میزان افزایش بارش‌ها کاری سخت یا حتی غیرممکن است.
ارزیابی اثربخشی این روش دشوار است
«الن روباک»، دانشمند اتمسفریک دانشگاه روتگرز و متخصص ارزیابی راهبردهای مهندسی اقلیم می‌گوید: «مشکل این‌جاست که وقتی ابر را بارور می‌کنید، نمی‌توانید بگویید که اگر این کار را نمی‌کردید، ابر می‌بارید یا خیر.»
«روی راسموسن»، محقق ارشد و متخصص فیزیک ابرها در مرکز ملی تحقیقات اتمسفریک در بولدر کلرادو می‌گوید مشکل بعدی این‌جاست که ابرهای کومولوس دراز که در تابستان رایج‌ترین نوع ابر در امارات و مناطق اطرافش هستند، می‌توانند چنان متلاطم ظاهر شوند که نتوان به راحتی گفت بارورسازی آن‌ها موثر بوده یا نه.
بارورسازی ابرها اولین بار در سال 1947 از سوی دانشمندان شرکت جنرال الکتریک که تحت قراردادی برای ارتش کار می‌کردند، آغاز شد. آن‌ها سعی داشتند روشی برای یخ‌زدایی از هواپیماها در آب و هوای سرد پیدا کنند و به نحوی مه بسازند که نیروهای ارتش را مخفی نمایند. بعضی از این تکنیک‌ها بعداً در ویتنام استفاده شدند تا فصل باران‌های موسمی طولانی‌تر شود و ویتنامی‌ها نتوانند به راحتی آذوقه نیروهای خود را تامین کنند.
دانشمندان هنوز نسبت به بارورسازی ابرها تردید دارند
اگرچه علم پایه بارورسازی ابرها سرراست به نظر می‌رسد، مشکلات زیادی در عمل به وجود می‌آید. همه ابرها پتانسیل تولید باران ندارند و حتی ابرهایی که شاید برای بارورسازی مناسب به نظر برسند، ممکن است فاقد رطوبت کافی باشند. چالش بعدی در اقلیم‌های داغ این است که قطرات باران ممکن است قبل از رسیدن به زمین تبخیر شوند.
گاهی اوقات اثر بارورسازی می‌تواند فراتر از انتظار باشد و بیش از حد باران یا برف ایجاد کند. گاهی اوقات جهت بادها می‌تواند تغییر کند و ابرها را از محلی که قرار بوده روی آن ببارد، دور سازد. «جیمز فلمینگ»، دانشمندان اتمسفریک و تاریخ‌شناس علم از کالج کالبی در مین آمریکا می‌گوید: «شما می‌توانید یک ابر را دستکاری کند، اما نمی‌توانید به آن بگویید که پس از دستکاری شدن چه کار بکند.»
او با اشاره به آزمایش بارورسازی زودهنگام ابرها در کوه گری‌لاگ در غرب ماساچوست می‌گوید: «شاید برف ببارد، شاید ابرها پراکنده شوند، شاید ارتفاع کم کنند یا در بوستون باعث به وجود آمدن طوفان شوند.»
ظاهرا این همان اتفاقی است که در تابستان سال 2019 در امارات افتاد، زمانی که بارورسازی منجر به خلق ابرهای چنان سنگینی در دبی شد که مسئولان را مجبور کرد سیلاب‌ها را از مناطق مسکونی و دبی مال به بیرون از شهر پمپاژ کنند.
