2022-08-29 06:40:09
روزنگار
#استرالیا
#زندگی
دو روزست افسردگی گرفته ام. از خودم، از فرزند تربیت کردنم و از همه بچه ها و بزرگترهایی که دور و برم میبینم بدم آمده است.
آدمهای ضعیفِ مصرف گرای غرغرو!
"کلویی" و پدرش این حس را غیر مستقیم در من ایجاد کردند. کلویی یک دختر پانزده سالهء استرالیایی ست و پدرش یک معلم.
اما چطور با آنها آشنا شدیم؟
ماجراجویی جدید ما این است که آدمها و سبک زندگیشان را ببینیم.
دیگر، سفر رفتن و دیدن مناظر و دیدنیهای شهرها برایمان تکراری شده است. برای همین اقامتگاه هایی را پیدا میکنیم که بتوانیم برای یک روز مهمان افرادی باشیم که خانه هایشان را به مسافران اجاره میدهند.
سفر به دنیای آدمها خیلی دلچسب و آموزنده است.
همیشه قبل از سفر در دلم دعا میکنم که اشخاصی را ببینیم که از آنها درسی یاد بگیریم.
این بار در جاده های فرعی و راههای خاکی شمال ایالت نیوساوث ولز راندیم و راندیم تا به مزرعه ای رسیدیم که بنا بود میزبان ما باشد.
"استفان" صاحب مزرعه به استقبال ما آمد. مردی قدبلند با چهره ای با وقار. خیلی با ادب و شمرده صحبت میکرد و لهجه اش برخلاف بیشتر روستاییها قابل فهم بود.
استفان یک شهروند از اهالی سیدنی بود، او پس از پایان تحصیل معلم میشود و در مدارس کانبرا تدریس میکند. اما روزی به این نتیجه میرسد که به خاطر خودش و به خاطر فرزندانش باید سبک زندگی اش را عوض کند. او خودش را به این منطقه روستایی و دور افتاده منتقل میکند تا معلم مدرسه ای روستایی شود. بعد با هزینه ای کم، صد هکتار زمین بایر در فاصله نیم ساعتی روستا میخرد. جایی که نه آب داشت، نه برق و نه جادهء درست و حسابی و به قول خودش پوشیده شده بود از بوته.
طی پانزده سال به کمک پنج فرزند و همسرش آن منطقه تبدیل میشود به یک مزرعه بزرگ دامداری و مرغداری.
استفان، دخترانش کلوئی و تالیا را به ما معرفی کرد که راهنمای ما در مزرعه باشند. کلوئی پانزده سال و تایلا دوازده سال داشت.
وقتی با دخترها تنها شدم اولین سوالی که پرسیدم این بود: "شما کجا مدرسه میرید؟"
کلوئی جواب داد: " ما مدرسه نمیریم. مادرم به ما درس میده. بعد هم بیشتر از اون چیزی که تو مدرسه یاد میدن ما تو مزرعه یاد میگیریم. اینجا زندگی واقعیه."
- روزها چی کار میکنید؟
- ما از شش صبح بیدار میشیم. هر کدوم وظیفه ای داریم.مثلاً من گاوها رو میدوشم، تایلا تخم مرغها رو جمع میکنه. بعد به حیوانات مزرعه غذا میدیم. کار تو مزرعه خیلی هست. معمولا تا عصر مشغولیم. موقع تعطیلات مدارس بعضی وقتها برای دانش آموزان اردوی یک روزهء زندگی در مزرعه میذاریم. بعد از کار هم درس میخونیم. شنبه ها تو بازارچه شهر محصولاتمون رو میفروشیم. من سوپ مرغ درست میکنم و تو بازارچه میفروشم. سالی یک بار هم از وزارت آموزش یه نفر میاد تا روند تحصیل ما را بررسی کنه.
دستان کلوئی مثل دستان یک کارگر قوی و ورزیده بود. در کدام مدرسه میتوانست تولیدگر بودن را بیاموزد و تجربه کند؟ کدام ساعت ورزش میتوانست عضلات او را اینگونه قوی کند؟ کدام کلاس علوم میتوانست این همه اطلاعات کاربردی درباره پرورش جانوران و گیاهان به او بدهد؟ و مهمتر از همه کدام کلاس مهارتهای زندگی میتوانست او را عملاً برای زندگی واقعی تربیت کند؟ بچه ای که یاد گرفته مسئولیت پذیر باشد، نه مثل اکثر بچه های این زمانه پرتوقع و طلبکار. بچه هایی که انقدر در مدرسه و خانه نازنازی بارآمده اند که اگر مشق بنویسند یا کار شخصی شان را انجام بدهند خیال میکنند دارند به معلم و والدین لطف میکنند. کلی پول هم باید صرف کلاسهای خصوصی شان کرد تا از خودشان هنری نشان دهند.
وضع خود من بدتر است. خودم را مقایسه میکنم با استفان. برقش را از خورشید میگرد، آبش را باران، غذایش از حیوانات پرورشی خودش است، زباله اش را خودش دفع میکند، بچه هایش را خودش آموزش میدهد. اما من برای همهء اینها وابسته ام. خیلی راحت با محدود کردن هر کدام از این نیازها میتوان مرا به بردگی کشید چون عرضه ندارم روی پای خودم بایستم. برعکسِ استفان که آزاد است.
استقلال قدم اول به سوی آزادی ست. پای من برای برداشتن اولین قدم میلنگد.
315 viewsم. آزموده‌فر, edited 03:40
ق
