ادامه از پست قبلی چندماه بعد وقتی قراربود بچه های مدرسه کوچی | کانال قراردادی های بیمه ایران
ادامه از پست قبلی
چندماه بعد وقتی قراربود بچه های مدرسه کوچیک ما که سقف آرزوهاشون مثل ما کوتاه بود توی مسابقات ورزشی شرکت کنن و کفش درست و حسابی نداشتن ،با اطمینان به دفتر دارمون که دخل و خرج مدرسه رو نگه میداشت گفتم لطفا بگین هشت جفت کتونی از پول جشن ۲۲ بهمن واسه بچه ها بگیرن .گفت :اقای مدیر در جریانن؟گفتم :تقریبا.میدونم که مشکلی ندارن .شما کفش ها رو بگیر بقیه با من.کفش ها رو خریدن و وقتی به مدرسه رسید طوفانی به پا شد.مدیر گفت :این چه کاری بود کردین؟گفتم اقای ع م می خواستم سقف آرزوهای بچه ها رو بلند کنم.با صدایی بلند گفت ول کن آقا .باید ببینید مصلحت چیه؟سقف آرزوی بچه ها به من و شما چه مربوط؟چند صباح دیگه مدیر منطقه میاد برای شرکت در جشن ۲۲ بهمن.چی جوابش رو بدیم؟بگیم هزینه جشن رو دادیم برای بلند کردن سقف آرزوی بچه ها؟انگار آب جوش روی سرم ریخته بودن.کاخ بلند افکارم رو میدیدم که فرو می ریخت.تازه فهمیدم مصلحت اندیشی یعنی چه.تا به حال فکر می کردم آقا معلم به خاطر مصلحت اندیشی برای ما از مدرسه رفته بود .اما حالا میدیدم آقا معلم به خاطر مصلحت اندیشی نکردن برای مدیر مدرسه رفته بود.و دردآور تر از اون که بعد از سالها اقا معلم هم همون کاری رو کرد که آقای مدیر سالها پیش کرده بود."مصلحت اندیشی"و این حکایت آشنای امروز ماست.مدیران مصلحت اندیش.
آقای شریفی بزرگوار مدیران انقلابی از مرحله مصلحت اندیشی سالهاست که گذر کرده اند.اجازه دهید سقف آرزوهای کارکنان از ورطه پاداش های مناسبتی فراتر رود.اجازه دهید سقف آرزوهامان از عدم شرمندگی نزد خانواده و فرزندانمان به سوی سربلندی نزد خداوند و سازمان مان برود.با مصلحت اندیشی های سازمانی سقف آرزوها رابر سرمان آوار نکنید.ما به اندازه کافی بال و پر شکسته هستیم که نتوانیم پرواز کنیم شما دیگر شاه پر پروازمان را نشکنید.لطفا گچ های رنگی را از ما نگیرید!
