دوان دوان ز فراسوی نور می آید امین ترینِ کلیمان ز طور می آید ردای سبز رسالت به دوش خود دارد از آسمان نگاهش ستاره می بارد شتابِ پای محمد خلیل آسا بود شب هلاکت بت های لات و عُزّی بود نسیم خنده ی او مژده ی سحر دارد به دست همت خود پرچم ظفر دارد شعاع نور جبینش به کهکشان رفته به مرزهای سماوات بیکران رفته سپیده طبل افق را مدام می کوبد مسیر آمدنش را فرشته می روبد ترانه ی لب او "اقرا باسم ربک" بود تبسمش مِی عرفانی ملائک بود دریده پرده ی شب را به نور سیمایش حریم خلوت خورشید چشم گیرایش طنین هر قدمش شادباش می گوید به زیر هر قدمش سبزه زار می روید زمین مُرید طریق مسیح نعلینش هزار بوسه زند بر ضریح نعلینش کران رحمت او وسعت هزاران نیل به ارتفاع مقامش نمی رسد جبریل خدا دوباره به عشق نبی تبسّم کرد بهشت قُرب خودش را به نام مردم کرد #علی_اکبر_لطیفیان @Ghasedak_shahed 824 viewsedited 13:22
