بانو از خودت دست نكش خودت چتر باش خودت ابر باش خودت باران شك | حس خوب زیستن
بانو از خودت دست نكش خودت چتر باش خودت ابر باش خودت باران شك نكن خدا نابغه بوده،كه تو را آفریده بیخیال بنده هایش كه دنیای زنانه ات را نادیده گرفتند ، بانو ایندفعه سر سفره، تو نان گرم بخور اصلا تمام زیتون های دنیا هم مال تو هر وقت هم تنت سرد شد تنهاییت را بغض نكن آواز كن با صدای بلند برای گرمیه دلت بخوان دیگر هیچ وقت تنهاییت را باگریه نشان نده حتی وقتی تنها میخوابی. بگذار ایندفعه لالاییت را برای خودت.. چه خوب میشد عصرانه میهمان خودت باشی بانو بانو بانو چای كه دم كشید دامن كوتاهت یادت نرود قند توی دل قندان آب میشود طعم گس چای را كه هورت میكشی ، بانو یك دل سیر بخند بخند به ریش روزگار به ریش ناكسانی كه تو را ناقص العقل خواندند و خود زاده تو اَند كه اگر عاطفه و مهر تو نبود تو را به قضاوت نمی نشستند و حكم به مشروطی آزادیت نمیدادند كه هر جا میروی گزارش كنی كه من میگویم، من میخواهم و من منشان گوشت كه سهل است جانت را پر كند مهربان یك دل سیر بخواب تا درد حرفهایی كه دل كوچكت را میشكند فراموش كنی بانوی كامل خدا آرامش هستی را در چشمانت در حلقه آغوشت درست روی لبهایت به امانت گذاشت.
