کاش می‌شد این سه پرچم را به رایِ ملت نهاد.
نخستینش کیانی‌نشان است و به رنگِ سبزِ ایرانی آراسته. نشان کیانی که آشکارا برگرفته از نشان درفشِ ساسانیان است، نماد سلسله‌ای است که برای نخستین‌بار کشورمان را "ایران" نامید. این نمادِ کیانی، روایت‌گرِ سرچشمه‌ی ایران است.
دومی، شیروخورشیدنشان است. همان نسخه‌ی پهلوی است. نماد شیروخورشید، فراز و نشیب فراوانی دارد: ترکیبی است از شیردوستی و خورشیدخواهیِ ایرانیان باستان و تُرکان و مغولان به اضافه‌ی نجوم در دوران پس از اسلام. برتریَش در این است که سلطه‌ی ما بر تاریخ و فرهنگِ تاریخیِمان را تضمین می‌کند. با پرچم شیروخورشیدنشان، با زبانِ بی‌زبانی به جهان می‌فهمانیم که وارثِ ایلخانیان تا صفویان و قاجاریان، "ما" هستیم و بس.
سومی اکنون به‌حق زیباست اما چیزی از "ایران" و "ایرانینِگی"(ایرانی‌بودن) نمی‌گوید. تنها مسلمان‌بودنمان را می‌نمایاند و به‌کل ما را با تاریخمان بیگانه می‌سازد. (تفاخر به مسلمانی در عصرِ پیشرونده به سوی سکولاریسم هم که دیگر حتی به درد عمه‌ی آدمی نیز نمی‌خورد.)
