پــروردگارا . . . در ثانیه های ناامیدی ، پاهایم ، از حرکت می‌ایستند ؛ دلم از خواستن تهی میشود ؛ اما دستانم باز هم به سمت توست . . . خدای من . . . تا تو را دارم و دلی که صدایت میزند ؛ نا امید نخواهم بود. میدانم همیـن روزها مثل همیشه ، نگاه مهربانت مرهم خستگی هایم خواهد شد . . . مهربان من... می دانم که تو فراموشم نکرده ای ؛ همین روزها باز هم، مات و مبهوت تمام نشانه هایت میشوم. نشانه هایی که آرام می کنند دلم را . . . خدایـا . . . من صدایت می زنم چرا که جز خودت هیچکس را گره گشای مشکلاتم نمیدانم. من "تو" را دارم و دلی که . یقین دارد به بودنت . . . یقینی که آرامم می کند : یقین دارم "خـدایم" مرا رهـا نخواهد کرد
