#مقاله سوتوریوس #قسمت_اول جنوبی ترین قاره جهان شناخته شده، فق | Citadel
#مقاله سوتوریوس #قسمت_اول
جنوبی ترین قاره جهان شناخته شده، فقط به اندازه عرض دریای تابستان از تمدن فاصله دارد. در گذشته های بسیار دور، هنگامی که جهان هنوز جوان بود، تمدن گیسکاری پایگاه هایی در کرانه های شمالی این برهوت دور افتاده برپا کردند. گیسکاری ها شهر زامتار را در دهانه رود سبز زامویوس بنا کردند و تبعیدگاه گوروش را بر دماغه وایورن ساختند.
کارثی های تشنه ثروت و سعادت، سواحل شرقی سوتوریوس را در جستجوی طلا و گوهر و عاج درنوردیدند و مردم جزایر تابستان همین کار را با سواحل غربی این قاره انجام دادند.
ممالک مستقل سه بار مستعمراتی را در دماغه باسیلیسک تاسیس کرد که اولی به دست مردمان خالدار و دومی به علت طاعون نابود گردید و سومی زمانی رها شد که اژدهاسالاران والریایی، شهر زامتار را در چهارمین جنگ گیسکاری فتح کردند.
داخل قاره با جنگل های انبوه پوشیده شده و تنها نشانه های تمدن، البته اگر بتوان آن را تمدن نامید(بجز در یین) فقط در سواحل شمالی این برهوت سبز مشاهده میشود.
خط ساحلی سوتوریوس، بجز در قسمت شمالی آن کاملا ناشناخته است. البته استاد یاندل حدس میزند دریانوردان جزایر تابستان به لطف کشتی های توانمندشان، احتمالا این خطوط ساحلی را کاوش کرده و نقشه آن را تهیه کرده اند اما، آنان خست بسیاری در به اشتراک گذاشتن نقشه هایشان به خرج میدهند و دانششان را با جهان درمیان نمیگذارند.
مستعمراتی که در سوتوریوس ساخته شدند به مرور زمان از میان رفتند و فقط زامتار بیش از یک نسل دوام آورد. زامتار به مرور خالی از سکنه شد و طی سده ها توسط طبیعت وحشی اطرافش بازپس گرفته شد.
سوتوریوس بازدیدکنندگان زیادی به خود نمی بیند. اکثر کسانی که گذرشان به این سرزمین نامهربان می افتد، عموما برده داران و جستجوگران گنج و تاجران هستند. البته کمتر کسی جرئت کرده و از پست های دیده بانی والریایی-گیسکاری سابق دورتر میرود و حتی جرئتنمدترینشان نیز وارد نشدن به جنگل را به ورود و ناپدید و فراموش تا ابد ترجیح میدهند.
سوتوریوس محلی ناسالم برای زندگی است. هوای آن سرشار از بخارهای مسموم میباشد که هر ثانیه زندگی در این قاره را به چالشی کشنده تبدیل میکند. برای درک هرچه بهتر این مسئله بهتر است گریزی به تاریخ بزنیم: پس از درهم کوبیده شدن تمدن روینار توسط والریا، نایمریا که با باقیمانده نسل کشی روین به مهاجرت دریایی بزرگی دست زده بود، مدتی در این قاره مستقر شد.
روینارها در سوتوریوس به سعادت نرسیدند. نایمریا خود در زامتار اسکان یافت اما دیگران به سمت بالادست رود زامویوس و شهر دهشتبار یین رهسپار شدند. رویناری ها با گرمای شرجی سوتوریوس ناسازگار بودند اما، این فقط گوشه ای از بلایایی بود که این سرزمین وحشی بر سر ملت درحال فرار از یوغ بردگی نازل کرد.
حشراتی که ناقل بیماری بودند، تب سبز، جوش خونین و فساد شیرین و طاعون رقص روینی های اواره را درمانده تر از پیش کردند. حتی زامویوس نیز زیستگاه ماهی های گوشتخوار بود و روزی رسان محسوب نمیشد... مستقر شدگان در یین با حملات مردارخواران نیز دست و پنجه نرم میکردند.
این تلاش برای بقای روینی ها کمی بیش از یک سال دوام اورد اما، هنگامی که یکی از قایق های رهسپار شده از زامتار در یین به خشکی نشست، متوجه این حقیقت هولناک که تمام ساکنین یین در طول شب ناپدید شده بودند شد و نایمریا پس از اطلاع از این موضوع به همراه مردمش این سرزمین را ترک گفت.
بیماری های مذکور به همراه گری اسکیل، مرگ سرخ و کرم استخوان، عفونت چشم و زردی لثه، پای قهوه ای و قاتل ملوان و سر برنزی چنان بدخیم و غیرقابل مهار بودند که اغراق نیست اگر بگوییم زیستگاه سوتوریوس را از میان برداشتند.
مطالعات استاد بزرگ ابروز(بهترین پزشک جهان شناخته شده) نشان داده که از هر ده نفری که از هفت پادشاهی عازم سوتوریوس شده، نه تن یک یا چند بیماری گرفته اند و از این تعداد نیمی مرده اند.
زیست بوم این قاره حتی از بیماری هایش نیز نامهربان تر است. تمساح های بزرگی که زیر سطح زامویوس شنا کرده و قایق هارا واژگون مینمایند و سرنشینانش را میدرند. زامویوس چنان که ذکر شد زیستگاه ماهی های گوشتخواری میباشد که در چند دقیقه قادرند تمام گوشت یک انسان را بخورند.
کرم هایی که در زامویوس خانه کرده اند که بر پوست انسان و حیوان به یک شکل تخم ریزی میکنند. بر اساس برخی منابع در جنگل های بخش جنوبی، گوریل هایی یافت میشوند که بزرگترین غولها دربرابرشان کوتوله مینمایند و چنان قدرتمندند که با یک ضربه فیلی را میکشند.
