تو کافی نیستی زنده بودن هديه اي بس عظیم است، ولي هيچکس حتي | کوین ترودو
تو کافی نیستی
زنده بودن هديه اي بس عظیم است، ولي هيچکس حتي به تو نگفته که از جهان هستي سپاسگزار باشي، بر عکس، همه نق میزدند و شکایت میکنند. طبیعتا اگر همه چیز در زندگي تو از همان ابتدا به این اشاره کند که تو آني نیستی که باید باشي و به تو آرمان هاي بزرگ بدهد که باید از آن ها پيروي كني و باید چنین و چنان بشوي، آنوقت بودش تو هرگز تحسين نميشود. آنچه که مورد تحسین است، آينده ي تو است که بتواني شخصي محترم، قدرتمنده ثروتمند، روشنفكر، به نوعي مشهور شوي، نه اینکه کسي نباشي.
شرطي شدگي مدام بر علیه خودت، این فکر را در تو خلق می کند که: "من اینطور که هستم کافی نیستم چيزي کسر است. و من باید جاي ديگري باشم، نه اینجا، اینجا جايي نيست که من باید باشم، بلكه جايي بالاتر، قدرت بیشتر، تسلط بیشتر، احترام بیشتر، شهرت بیشتر" این نیمی از داستان است، که زشت است، که نباید چنین باشد. این را می توان از بین برد، فقط اگر مردم هوشمند تر بودند که چگونه مادر باشند، چگونه پدر باشند چگونه آموزگار باشند و آگاه باشند که نباید کودك را فاسد کنند. شما باید کمک کنید که احترام به خودش، پذیرش خودش از خویشتن، در او رشد کند. بر عکس شما مانع رشد او شده اند. این همان بخش زشت است، ولي بخش ساده ي آن است. مي تواند از بین برده شود، زیرا همچنین ساده و منطقي است که ببینی که تو مسئول آنچه که هستي نيستي و طبيعت اینگونه تو را ساخته است، حالا بي جهت گریه کردن بر سر شیر ریخته شده، حماقت صرف است،
ولي بخش دوم اهميتي عظيم دارد، حتي اگر هم تمام شرطي شدگي ها برطرف شوند، برنامه ريزي هاي شما زدوده شوند، تمام این افکار از ذهنت برود، آنوقت احساس خواهي کرد که کافي نيستي، ولی این تجربه ای کاملا متفاوت خواهد بود. کلمات يكسان هستند، ولي آن تجربه متفاوت خواهد بود تو کافی نیستی، زیرا که ميتواني بيشتر باشي دیگر مسله ي مشهور شدن، محترم واقع شدن، قدرتمند و ثروتمند شدن نیست. این ابدأ مورد علاقه ات نخواهد بود. تمام توجه تو به این خواهد بود که وجود تو فقط يك بذر است.
تو با متولدشدن، همچون يك درخت به دنیا نیامده ای، فقط همچون يك بذر زاده شده اي، و باید تا نقطه اي رشد کني که شکوفه بدهي، و آن شکوفه دادن، ارضا و رضایت یافتن تو است. این شکوفایی ربطي به قدرت ندارد، ربطي به پول ندارد، ربطی به سیاست ندارد. مطلقا با تو ربط دارد، پيشرفتي انفرادي است. و برای این، آن شرطی شدگی دیگر يك مانع است، یك انحراف است، يك سوء استفاده از شوقي طبيعي براي رشدکردن است.
هر کودک برای اینکه رشد کند و انسانی تمام عیار شود، زاده ميشود، انساني با عشق با مهرباني، با سکوت.... او باید برای خودش به ضیافت باشد. مسئله ي رقابت نيست، نه حتي مسئله ي مقايسه هم نيست، ولي نخستين شرطي شدگي شما را مختل میسازد، زیرا نیاز به رشد، نياز به بیشتر شدن، نیاز به گسترده شدن، توسط جامعه و صاحبان منافع مورد استفاده قرار می گیرد. آن ها این نیاز را منحرف می سازند. آن ها ذهن هاي شما را پر می کنند تا فکر کنید که این نیاز برای داشتن پول بیشتر است و این نیاز يعني که در هر زمينه اي از دیگران سر باشی ، در تعلیم و تربیت، در سياست هر کجا که باشي، باید در بالا باشي، کمتر از آن که باشی، احساس ميکني که وضعت خوب نيست، عقده ي حقارت عميقي احساس مي کني.
