عبرت از تاریخ سید محمد علی ایازی راه حل برون رفت از وضعیت کنو | حدیث وحی

عبرت از تاریخ
سید محمد علی ایازی

راه حل برون رفت از وضعیت کنونی کشور فرهنگی و سیاسی است، اما نه به دست نظامیان که به خردمندی خردمندان و مسئولین بالای نظام، به گونه ای که آب از جوی رفته بازگردانند و بتواند مردم را راضی کند و مردم را به صورت واقعی دخالت در سرنوشت خود دهند. در آن صورت است که مشکل حل خواهد شد. امیر مؤمنان می فرمايند: «إذا تَغيّرَ السلطانُ تغيّرَ الزّمانُ (نهج البلاغه، خطبه 164)چون انديشه اصلاحی شکل گرفت و یا خود سلطان به تغییرات بازگردد، زمانه دگرگون شود. اگر مشکل کشور و بحران شهری توسط نظامیان قابل حل بود، پیش از این نظامیان بسیار در این کشور و کشورهای بسیار با استبداد و زور و ترساندن مردم می توانستند این مشکل را حل کنند، دیگر آن حکومتها ساقط نمی شدند. در این دو سال این آقایان به حساب خود چه کارها که انجام ندادند، حتی کارهایی فرهنگی، کتابها، مجلات و ضمیمه روزنامه ها رنگی با کاغذ گران قیمت، مجانی و با تیراژ بسیار و چه دخالتها در دانشگاه و فرهنگ و عرصه کتاب با روش های مختلف، و به گمان خود کار فرهنگی می کنند، اما نه تنها این کارها نتیجه نداده که حساسیت جامعه را نسبت به حضور اینان بیشتر کرده است. نظامیان باید به جای تهدید و ارعاب به پادگانها برگردند. مرحوم امام در وصیت خود از این نگرانی که نظامیان در کارهای سیاسی دخالت کنند و به عنوان پاسداری از نظام، کار سیاسی که مسئولیت آن به نهادهای مدیریتی و سیاسی و قانون گذاری داده شده، آنها وارد میدان شوند، هشدار می دهد و می نویسد: «اگر انقلاب از همه ملت و حفظ آن بر همگان است، دولت و ملت و شوراى دفاع و مجلس شوراى اسلامى وظيفه شرعى و ميهنى آنان است كه اگر قواى مسلح، چه فرماندهان و طبقات بالا و چه طبقات بعد، بر خلاف مصالح اسلام و كشور بخواهند عملى انجام دهند، يا در احزاب وارد شوند كه- بى‏اشكال به تباهى كشيده مى‏شوند- و يا در بازيهاى سياسى وارد شوند، از قدم اول با آن مخالفت كنند. و بر رهبر و شوراى رهبرى است كه با قاطعيت از اين امر جلوگيرى نمايد تا كشور از آسيب در امان باشد. (صحيفه امام، ج‏21، ص433، وصيتنامه سياسى – الهى). و یکی از دل مشغولی های مرحوم امام خمینی(ره) تکرار تجربه تاریخ ایران است. تکراری که می تواند برای هر حکومت اتفاق بیافتد. اگر از گذشته های خود پند نگیرد. امام در چندین سخنرانی خود به طور مکرر به خاطره ای از دوران اشغال ایران توسط متفقین اشاره می کند که چگونه ملت ایران به جای مقاومت در برابر اشغالگران، به استقبال آنان می رود و هرگز به حکومتی که به مردم خود ظلم و ستم کرده حاضر نیست، یاری رساند تا اشغالگران را بیرون کند، حتی در جایی به مسئولین، پاسداران و روحانیون هشدار می دهد که مبادا شما با مردم چنین کنید و این تجربه تلخ تاریخی تکرار شود: «رضا خان را وقتى متفقين از اين مملكت بيرون كردند، مردم شادى مى‏كردند، با اينكه در خطر بودند، جانشان در خطر بود! لشكر غير بود، لشكر اجنبى بود، لشكرهاى اجنبى بودند [كه‏] ريختند به ايران، ولى چون رضا خان را بردند، مردم خوشحالى مى‏كردند. ما خودمان مطلع بوديم در بين مردم. اين مرد هم كه رفت كه ديديد چه شاديها كردند. براى اينكه پشتيبان نداشتند. كارى نكنيد كه مردم بگويند كه اى كاش نبود اين پاسدار! كارى ما نكنيم كه مردم بگويند اى كاش روحانيتى در كار نبود. مسأله مهم است. قضيه اين نيست كه من ساقط باشم؛ قضيه اين نيست آقا ساقط باشند؛ قضيه اين است كه اسلام در خطر است». (صحيفه امام، ج‏8، ص372). در جایی دیگر به معیار پشت کردن مردم اشاره می کند که چرا ملتی نمی تواند در کنار حکومتی بماند، آن گونه که هنگام حمله متفقین نماند: « اساس اين بود كه يك دولتى كه خيانتكار است، اين نمى‏تواند با مردم بسازد و براى خيانتكارى‏اى كه دارد و چپاولگرى‏اى كه مى‏كند». (صحيفه امام، ج‏8، ص348). در جایی باز به این نکته قصه متفقین اشاره می کند، که چون كه اینها محيط رعب ايجاد مى‏كنند براى اين است كه مى‏ترسند از مردم. چون مى‏ترسند از مردم، يك محيط رعب ايجاد مى‏كنند كه مبادا مردم احقاق حق بخواهند بكنند.
در طول تاریخ مشکل ایران با انواع حکومتهایی که داشته، استبداد با اشکال مختلف خود بوده است. گاهی با اسم ناسیونالیسم و گاه با اسم دین و مذهب. اسم مهم نیست، رفتار حکومتگران مهم است. گفته شده که نظامیان نگران وضعیت تهران هستند، این نگرانی چیست؟ زیرا این نگرانی نباید به چند نفر و چند صد نفر باشد، حتما باید سخن از جمعیت چند صد میلیونی و جمعیت های بسیار باشد، اما پرسش آن است که چه اتفاقی افتاده که از چنین جمعیت انبوه ترس و واهمه مان گرفته است، آیا این نیست که رفتارهای ما باعث شده که از آینده و عاقبت خود بترسیم و بگیر و بندهای این چند سال هم کفاف نداده و به فکر راه های دیگر باشیم. کسی که نگران مردم ایران و تهران است، باید بداند که نگرانی را دستگاه نظامی نمی تواند برطرف کند.