حضرت عبدالله ابن حسن علیه السلام: آسمان ها به رنگ لاله ی عشق که پر از ماه و ماه پاره شدند و به لطف خدا حسن و حسین گوشه ی عرش گوشواره شدند کربلا در مسیر صلح حسن دل خود را همیشه خون میکرد با حضور ستاره های بهشت خویش را وادی جنون میکرد عُمَر ابن جناده هر لحظه مادر خویش را دعا میکرد مثل عون از تبار عبدالله جانی از عشق دست و پا میکرد خونش از جنس ریزه الماس است قلب پاک محمد ابن سعید مثل عبدالله ابن کلبی او داشت سمت سقیفه می غرّید با محمد شدست عبدالله کنج زندان کوفه زندانی دست مسلم شدند این دو پسر فیض انگشتر سلیمانی علی اکبر و مادرش لیلا در شب دشت آفتاب شدند همه با گریه ی علی اصغر نگران دل رباب شدند قاسم از دست مادرش رمله نامه ی عشق را که میگیرد پیش چشم زبیده همسر خود با عسل های اشک میمیرد پسر سعد تا نشست روی شتر سرخ ابن مرجانه شمع افتاده بود در گودال سمت او می دوید پروانه مادر و عمه اش پریشانند از غم حال زار عبدالله پسر مجتبی ست میگوید نفسش لااله الاالله سمت گودال می دوید ولی عمه زینب ممانعت میکرد پدرش آن طرف صداش زد و داشت از او متابعت میکرد دید گودال لُجّه ی خون است و عمویش که رفته بود از حال چقدر لحظه های شیرینی ست بین خون لحظه های ناب وصال کسی از نسل بی ارادت ها قصد جان حسین را دارد ولی انگار که نمیدانست کربلا باز مجتبی دارد آه ، شمشیر را که بالا برد دست او شد سپر برای عمو دستش افتاد و گفت با اشکش جان ناقابلم فدای عمو تا در آغوش آسمان افتاد حرمله تیر کینه را انداخت خون این طفل بین قربانگاه داغ را در دل منا انداخت جان به قربان سیدالشهدا جگرش دانه دانه دُر میشد داشت از خون حنجر این طفل دور او از ستاره پر میشد باز آتش بگیر جان که هنوز روضه خوان مصیبتش زهراست و به خونخواهی تو می آید آنکه شمشیر انتقام خداست #علی_رضوانی @hadithashk 1.0K views08:53
