میز اول: بررسی پروانه نمایش آثار سینمایی و مشکلات آن محمد در | سینما هفت
میز اول: بررسی پروانه نمایش آثار سینمایی و مشکلات آن
محمد درمنش: طبیعتا هر فیلمنامه برای فیلم شدن از فیلتر فیلمساز می گذرد و این باعث این می شود که پروانه نمایش هم برای ان لازم است. اما پروانه نمایش باید حامی فیلم باشد نه سد راه آن.
سعید الهی: اینکه چه ورودی برای تولیدات سینمایی داشته باشیم نیاز به شورای ساخت دارد تا کنترل آثار را به عهده بگیرد. شورایی که در مرحله اول یه ممیزی و محتوا نباید کاری داشته باشد. هنرمندان فهم شرایط را دارند و می دانند چه باید بسازند و پروانه ساخت جهت کنترل و جهت دهی تولید آثار است. اما وقتی فیلم ساخته می شود حاکمیت باید مسئولیت خود را به عهده بگیرد. این موضوع فقط مربوط به ایران نیست. حاکمیت موظف آثار مناسب را برای مردم عرضه کند. قانون و آئین نامه ها در طول سال ها تغییر نمی کند و این تفسیرهاست که عوض می شود و گاها مشکل پیش می آید. در آئین نامه امده است که در صورت عوض شدن دولت، دولت جدید می تواند بر اساس شرایط فیلمی را که حتی پروانه دارد اکران نکند. اما این میان بحث اصلی پول است. در حال حاضر برای ساخت فیلم باید حداقل ۱۰ میلیارد هزینه کرد. اگر فیلمسازی اعتراض می کند کاملا واضح است و حاکمیت باید پدرانه رفتار کند.
محمد درمنش: پروانه می تواند پشتوانه باشد. اختلافی که پدید آمده بر سر چیست؟ مدیران حاضر در عرصه فرهنگ و هنر دو دسته اند. عده ای شهاب سنگی اند. مدیرانی که می خواهد همه چیز را کن فیکون کند. ابتدا شلوغ کاری می کند و همه چیز را زیر سوال می برد و در نهایت هیچ نمی ماند. این مدیران حتی در صنوف هم وجود دارند. مدیران دسته دوم مدیران شکوفا هستند. مدیرانی که اهل فن اند و شرایط را خوب می داند و می تواند در طول سال ها کارهای مهمی را انجام دهد. زمانی که دولت جدید آمد و جناب خزاعی آمدند من خیلی خوشحال شدم. چون ایشان سینماگر و مدیر فرهنگی قابلی هستند. اما هنوز به توفیقی نرسیدند. این اشکال خزاعی نیست. زیرا روح حاکم بر فرهنگ و هنر کشور همه چیز را کنترل می کند اجازه کار را تا حدودی نمی دهد. روح حاکم شامل مدیران و اصناف است. اما بیشترین قدرت را گروه های فشار دارند که روحی حاکم را مدیریت می کنند.
سعید الهی: این روح روح منفعت طلبی است. تا وقتی سینماگران تن به قانون ندهند هیچ چیز درست نمی شود. این اتفاقات این روزها شبیه همان اتفاقات سال ۹۰ است که منجر به بستن شدن خانه سینما شد. تهیه کننده محترمی نامه ای نوشتند که خیلی در شان تهیه کننده نبود. روح بی قانونی این روزها بیداد می کند. عده ای سینماگر که اندک هستند فضا را مدیریت می کنند. نامه می زنند. بیانیه می دهند. در همین مدت دو فیلم بر اساس قانون و تعامل مشکلشان حل شد. با تعامل مشکلشان حل شد و الان در حال اکران هستند. چاره فقط دوری از بی قانونی و گرایش به سمت تعامل است تا از فضای سوتفاهم دور شویم.
