#شبانه ای تکیه گاه و پناهِ زیباترینِ لحظه هایِ پُر عصمت و پُر | همدان‌نامه
#شبانه
ای تکیه گاه و پناهِ زیباترینِ لحظه هایِ پُر عصمت و پُر شکوهِ تنهایی و خلوتِ من
ای شطِ شیرینِ پُر شوکتِ من
ای با تو من گشته بسیار در کوچههای بزرگِ نجابت در کوچه های فروبسته یِ استجابت در کوچههای سُرور و غمِ راستینی کهمان بود در کوچه باغِ گُلِ ساکتِ نازهایت در کوچه باغ گُل سرخِ شرمم در کوچههایِ نوازش در کوچههایِ چه شب های بسیار تا ساحلِ سیمگونِ سحرگاه رفتن در کوچههای مِه آلودِ بس گفت و گوها بی هیچ از لذتِ خواب گفتن
در کوچههای نجیبِ غزل ها که چشمِ تو می خواند گَه گاه اگر از سخن باز میماند افسونِ پاک مَنَش پیش میراند
ای شطِ پُر شوکتِ هر چه زیباییِ پاک ای شطِ زیبایِ پُر شوکتِ من ای رفته تا دوردستان آن جا بگو تا کدامین ستاره است روشنترین همنشینِ شبِ غربتِ تو؟ ای همنشینِ قدیمِ شبِ غربتِ من
ای تکیهگاه و پناهِ غمگینترین لحظههایِ کنون بینگاهت تهی مانده از نور در کوچهباغ گُلِ تیره و تلخِ اندوه در کوچههایِ چه شب ها که اکنون همه کور آن جا بگو تا کدامین ستاره است که شب فروزِ تو خورشید پاره است؟
