که سیاه چشم های تو پس کوچه ای بود متروک در دل خیابانی شلوغ از | حامد رجب پور
که سیاه چشم های تو پس کوچه ای بود متروک در دل خیابانی شلوغ از همان کوچه هایی که پر است از خانه های خالی به زور دونفر کنار هم در آن عبور میکند از آن کوچه هایی که پنجره های چوبی خانه هایش پوسیده و روی دیوار هایش پر است از خزه و چشم های تو همان کوچه ی متروک زاده شده از خیابان شلوغ بود که دوتا دختر و پسر دبیرستانی انتهای بکر و مبهم آن لب رو لب می‌گذاشتند و دست تو دست میگرفتند و چشم هایشان می رفت توی رویا و باور داشتند عشق همین بوسه مبهم و محقر آگنده از اطمینان است...
