ديد‌بان آزار

2022-09-01 19:34:02 درباره انتقادات به بیانیه جمعی

  عاملیت زنانه و روایات خشونت جنسی


ستاره سجادی

بند هفت در بیانیه‌ جمعی در بررسی دو سال جریان روایتگری خشونت جنسی به مسئله «عاملیت» اختصاص دارد. من هم موافقم که به نظر می‌رسد فهم یکسانی از مسئله‌ عاملیت وجود ندارد. در اکثر روایت‌هایی که در چند ماه اخیر منتشر شدند، آزاردیدگان از سر ناچاری در موقعیت خطرناک قرار گرفته‌ و در مواجهه با موقعیت آزار، شوکه شده و یا توان واکنش لحظه‌ای نداشته‌اند، و در نتیجه نتوانستند رضایت نداشتن خود را مستقیما بروز بدهند.

باید اذعان کنم این برای من هم اتفاق افتاده است و احتمالا زنان بسیار دیگری هم تجربه‌ مشابهی داشته‌اند. خیلی از ما به‌خوبی با موقعیت‌هایی از‌این‌دست آشناییم و فکر می‌کنم نه‌تنها باید به این نوع روایت‌ها پرداخت، بلکه باید پیش‌تر رفت و دست به به تحلیل روابط قدرتی زد که باعث می‌شود زنی برخلاف میل باطنی‌ نتواند رضایت نداشتن خود را صراحتا اعلام کند و متحمل خشونت شود. همچنین باید از درک مردسالارانه از رابطه‌ جنسی و فقدان حساسیت و کمبود آموزش نزد بسیاری از مردان نوشت که در چنین شرایطی علیرغم ندیدن نشانه‌های واضح رضایت از جانب طرف مقابل، صرفا بر اساس میل خود پیشروی می‌کنند.

ممکن است ما هیچ سطحی از رابطه‌ جنسی را نخواهیم و خشکمان بزند و متحمل خشونت شویم، ولی ممکن است خود فعالانه شروع‌کننده‌ رابطه‌ جنسی باشیم (عاملیت تام و تمام) و باز متحمل خشونت جنسی شویم. ممکن است از خود عاملیتی نشان دهیم و خشونت متوقف شود و یا نشود. ممکن است بعد از خشونت از طریق دوستی‌ها و شبکه‌های حمایتی در فضای غیرآنلاین جلوی آزارگر بایستیم و یا ممکن است تحت سلطه‌ شریک جنسی/عاطفی قدرتمندی باشیم و تا مدت‌ها خشونت اعمال‌شده را نبینیم و یا حتی آن را انکار کنیم. ممکن است به خشونت تن بدهیم تا امتیازاتی در محل کار یا فعالیت‌های هنری خود بگیریم. (عاملیت امری نه لزوما مثبت و مقدس، بلکه انسانی است.) و ممکن است فارغ از مرد بودن و زن بودن با آزارگر خود در موقعیت قدرت پیچیده‌‌تری باشیم.

چیزی که در صفحه «می‌تو موومنت ایران» (مخصوصا در ماه‌های اخیر) بیشتر دیده می‌شود، یکپارچگی این روایت‌ها است. این نه نقدی به خود راویان -آنچنان که در انتقادات و حملات این چند روز دیده می‌شود- بلکه نقدی متوجه غیر تکثرگرایی در بازنمایی عاملیت در روایت‌های منتشر‌شده است. در واقع اگر در کنار روایت‌های سلب عاملیت، روایت‌هایی که زنان در آنها امکان بروز عاملیت داشته‌اند هم منتشر کنیم با فرهنگ قربانی‌نکوهی جنگیده‌ایم.

ما در یک جریان روایت‌گریِ همه‌گیر نیازمند به تصویر کشیدن بروز و یا سلب اشکال مختلف عاملیتیم و گرنه در دامی می‌افتیم که وضعیت عاملیت زنانه را در خشونت جنسی فقط با نبودِ آن توضیح دهیم و این به معنای این خواهد بود که انگار خشونت جنسی تنها زمانی اتفاق می‌افتد که زنان ناچارند در شرایط آزار بمانند و یا وقتی که قدرت تقابل و مقاومت ندارند.

یا به قول سارا احمد: «وقتی زنانگی مترادف با شکنندگی تعریف شود، وقتی در توضیح آن‌‌چه که برای زنی اتفاق افتاده یا [توضیح اینکه] چه کاری می‌توانسته یا نمی‌توانسته انجام دهد از «شکنندگی» استفاده می‌کنیم، آن‌گاه پیامد اعمال قدرت به عنوان دلیل آن دیده می‌شود. با زنان محتاطانه‌تر و حساس‌تر رفتار می‌کنیم، چون شکننده‌اند؛ چون با زنان محتاطانه‌تر و حساس‌تر رفتار می‌کنیم، آن‌ها شکننده‌اند. سیاست آن چیزی ا‌ست که میان این دو «چون» اتفاق می‌افتد.»

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/2025 باز کردن / نظر دهید

2022-08-30 22:30:10 درباره حاشیه‌ بیانیه جمعی

 خطاب به مردان: همراهی آری، جلوداری نه


شهین غلامی: در چند روز گذشته، فضایی حول بیانیه منتشر شده توسط کنش‌گران و پژوهش‌گران زن درباره جریان روایت‌گری خشونت جنسی شکل گرفته که نیازمند بازاندیشی و توجه است؛ زنانی به این فضاها چه در قالب حمایت و چه نقد پاسخ داده‌اند و واکنش‌هایشان را چه مثبت بخوانیم و چه منفی، فضایی را شکسته و تصویرها را بر هم زده است. در این میان مردانی اعم از کنش‌گر و غیرکنش‌گر، شناس یا ناشناس، با جلوداری و با عَلَمِ حمله یا دفاع، از این سمت بیانیه یا آن سمت بیانیه، به فضایِ گفتگوها گام گذاشته‌اند. شاهد بودیم که شیوه‌های حمایتگری و نقد مردان متاسفانه بر همان الگوی سابق انگ‌زنی، حمله‌های سکسیستی و میساژنی استوار است. این نقدها طیف وسیعی را از: نسبت دادن کنش زنان نویسنده و امضاکننده به متاثر بودن از فضاهای مردانه، انگ‌های امنیتی، ورود به زندگی و حریم شخصی زنان امضاکننده و نسبت دادن عنوان گل‌و‌گشاد و بدون مرز «حامی آزارگر» به این زنان تا توهین‌ به زنان ناقد بیانیه و تمسخر حوزه کارشان در مباحث حساسی چون عاملیت جنسی را شامل می‌شود.

جنبش می‌تو، راویان، حامیان و منتقدانش این حق را دارند که نسبت به حضور مردان در فضاهای گفتگو و در لحظات تنش و مناقشات فمینیستی حساس باشند. چنین حساسیتی نه به معنای حذف یا امکان گفتگو و توافق نداشتن، بلکه انتخاب‌هایی وابسته به موضوع آن هم در موضوعات مهم و حساسی چون آزار جنسی است. پر واضح است که جایگاه مردان در نظام جنسی و جنسیتی و امتیازات خاصی که آنان با توجه به جایگاه‌شان دارا هستند، می‌تواند این انتظار را از آنان ایجاد کند که از دسترسی‌ها و امتیازاتشان برای پایان دادن به نظم هنجار و سرکوب جنسیتی استفاده کنند و به جنبش‌های فمینیستی یاری رسانند.

با این‌وجود، چنین مداخلاتی خالی از مناقشه و به معنای تایید حمایت‌های قیم‌مآب به نفع و له گروه دیگر و جلوداری یا میان‌داری عرصه نزاع نیست. به این معنا که همراهی و همدلی مردان در بازتاب مطالبات و حتی منازعات جنبش فمینیستی اگرچه مثبت و حتی از نظر سیاسی مهم است، اما زمانی که به شکل جلوداری ظاهر و به جای انعکاس صدا صاحب یا نماینده صدای زنان شود، مغایر با ساختن جامعه مطلوبی است که زنان سالهاست برای ساختنش تلاش می‌کنند. جنبش‌های فمینیستی در لحظات بسیاری حضور مردان را به چالش کشیده و آن را فشار و بار مضاعفی دانسته‌اند که در مقاطع حساسی از جنبش‌های فمینیستی، نیروی بسیاری از زنان و اقلیت‌های جنسی و جنسیتی را به جای موضوعات اصلی مورد گفتگو، درگیر حواشی حمایت و حمله‌های بولی‌گر می‌کند. هم‌چنین انتخاب‌ رویکرد «نه گفتن به حمایت و حمله مردسالار» نه به معنای برخورد یا خصومت شخصی با مردان، که برای پاسخگو کردن آنان در مواجهه با موضوعاتی همچون آزار جنسی و دعوت از آنان برای ساختن اشکال متفاوت همدلی و همبستگی توسط جامعه خودشان است.

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/2023/ باز کردن / نظر دهید

2022-08-30 12:24:41 سپیده رشنو با وثیقه ۸۰۰ میلیون تومانی موقتاً آزاد شد
سپیده رشنو، یکی از بازداشت شدگان معترض به حجاب اجباری در ایران، با تودیع وثیقه ۸۰۰ میلیون تومانی، پس از حدود ۴۰ روز بازداشت موقتا آزاد شد. قرار «بازداشت موقت» او در جلسه دیروز دادگاه فک و آزادی‌اش با تودیع وثیقه پذیرفته شده بود.
این شهروند معترض به حجاب اجباری در ماجرای اتوبوس بی‌آرتی که به بهانه «هتاکی و ضرب و شتم یک زن آمر به معروف» بازداشت شده بود، طبق گزارش هرانا، در ۳۰ تیرماه با علائمی از خون‌ریزی داخلی به بیمارستان طالقانی تهران منتقل شده بود.
سپیده رشنو پس از بازداشت به بازداشتگاه اطلاعات سپاه منتقل شد و در تاریخ ۸ مردادماه ویدئویی از اعترافات اجباری او توسط خبرگزاری صدا و سیما منتشر شد.
سپیده رشنو، متولد ۱۳۷۳، دانشجو، شاعر و ساکن یکی از خوابگاه‌های دانشجویی در تهران و اهل خرم‌آباد است.
حکومت جمهوری اسلامی فشارهای خود را برای واداشتن زنان به پیروی از حجاب اسلامی اجباری افزایش داده است.
از دو ماه پیش در استان‌ها و شهرهای مختلف ایران قرارگاهی به نام «قرارگاه ۲۱ تیر» تشکیل شده‌اند تا بر «عفاف و حجاب» مردان و زنان در اداره‌ها و صنف‌ها نظارت کنند.
قرارگاه ۲۱ تیر موظف شده تا «بهبود وضعیت حجاب و عفاف در دستگاه‌ها» را پیگیری کند.


خبرهای روز را در وبلاگ روزانه ما دنبال کنید.

@RadioZamaneh | رادیو زمانه باز کردن / نظر دهید

2022-08-29 20:43:50 اعتراض به آزادی ۱۱ مرد متجاوز در هند

 «حق زندگی بدون ترس را به من بازگردانید»


دیدبان آزار: روز دوشنبه به دنبال یک حکم دولتی، ۱۱ مرد که به جرم تجاوز گروهی و قتل به حبس ابد محکوم شده بودند، پس از توصیه یک هیئت حکومتی ایالتی در گجرات از زندان آزاد شدند. این مردان هندو در شورش‌های مذهبی سال ۲۰۰۲، دسته‌جمعی به یک زن مسلمان به نام بلقیس بانو تجاوز کرده و دختر سه‌ساله و ۱۳ عضو دیگر خانواده او را به قتل رسانده بودند.

مجرمان پس از گذراندن ۱۴ سال حبس، مشمول عفو شده‌اند. بانو و همسرش هیچ اطلاعی نداشتند که قرار است محکومان آزاد شوند: «ما از ناباوری شوکه شدیم و بی‌حس.» بانو که اکنون ۴۰ ساله است و در سال ۲۰۰۲ که در گجرات مورد تجاوز گروهی قرار گرفت، باردار بود در اطلاعیه‌ای که توسط وکیلش صادر شده، می‌گوید: «واژه‌ای برای گفتن ندارم. امروز فقط این را می‌توانم بگویم که عدالت برای هر زنی چگونه می‌تواند اینچنین پایان یابد؟ من به بالاترین من به بالاترین دادگاه سرزمین‌مان و به سیستم اعتماد کردم و آرام آرام یاد می‌گرفتم که با غم‌هایم زندگی کنم. آزادی این محکومان آرامشم را از من گرفته و ایمانم به عدالت را متزلزل کرده است. غم، اندوه و باور متزلزل من تنها برای خودم نیست بلکه برای هر زنی است که در محاکم برای عدالت مبارزه می‌کند.» بانو از دولت خواسته که آسیب وارد شده به او را جبران کند و حق زندگی بدون ترس و آرامش را به او بازگرداند.

بعد از انتشار خبر آزادی این مردان متجاوز از زندان، صدها نفر در چندین ایالت هند، با شعارهایشان این تصمیم دولت را محکوم و علیه آن تظاهرات خیابانی برگزار کردند. کاویتا کریشنان، یک فعال برجسته زنان در هند گفته کل کشور باید مستقیماً از نخست وزیر این کشور در این باره پاسخ بخواهد.

شبانه اعظمی، بازیگر و فعال حقوق زنان هم که یکی از شرکت‌کنندگان در این تظاهرات بوده، خطاب به معترضان و در صحبت با رسانه‌ها، اشک می‌ریخته و با محکوم کردن آزادی این ۱۱ محکوم، خواهان بازگرداندن آنها به زندان بوده است. آدیتی، یک دانشجوی معترض، دراین باره می‌گوید: «همزمان با فراگیری زن‌ستیزی و مردسالاری حالا فرهنگ تجاوز هم عادی‌انگاری می‌شود.»

آسیه قریشی، یک زن معترض در دهلی نو می‌گوید در این تظاهرات برای عدالت خواهی قربانی شرکت کرده است: «مودی در ۱۵ اوت، همان روزی که متجاوزان را آزاد کردند، در مورد ایمنی و حفاظت از زنان هند سخنرانی کرد و از هندی‌ها خواست به کرامت زنان احترام بگذارند! ما چگونه در چنین جوی احساس امنیت کنیم؟»

مقامات در گجرات، جایی که حزب بهارتیا جاناتای نارندرا مودی نخست‌وزیر هند که قدرت را در دست دارد، در پاسخ به این اعتراضات گفته‌اند که درخواست محکومان برای بخشش پذیرفته شده زیرا آنها بیش از ۱۴ سال را در زندان سپری کرده بودند و زمان باقی مانده از مدت محکومیت آنها، به مناسبت هفتادوپنجمین سالروز استقلال هند بخشیده شده است. مقامات گفته‌اند که این افراد تحت سیاست عفو که در سال ۱۹۹۲ تصویب شده و در زمان محکومیت آنها معتبر بوده، واجد شرایط آزادی شده‌اند. این درحالی است که نسخه جدیدتری از این سیاست که در سال ۲۰۱۴ توسط دولت فدرال اتخاذ شد، عفو را برای کسانی که بابت جرایم خاصی از جمله تجاوز جنسی و قتل محکوم شده‌اند، ممنوع می‌کند.

مدت‌هاست مودی که در زمان شورش‌های مذهبی، بالاترین مقام منتخب گجرات بود، با ادعاهایی مبنی بر صدور مجوز و حتی تشویق به خونریزی‌ها در شورش سال ۲۰۰۲، روبروست. حزب او هم از زمان به قدرت رسیدن در سال ۲۰۱۴ به تشویق تندروان هندو به آزار و اذیت مسلمانان و دیگر اقلیت‌ها متهم شده است؛ اتهامی که این حزب و مودی آن را همواره رد کرده‌اند و دادگاه عالی هم گفته که هیچ مدرکی برای محاکمه مودی پیدا نکرده است.

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/2021 باز کردن / نظر دهید

2022-08-29 11:57:09 دادگاه سپیده رشنو برگزار شد

برادر سپیده رشنو در توییتر خبر داد: جلسه اول رسیدگی به اتهامات خواهرم سپیده رشنو به صورت علنی برگزار شد، قرار بازداشت موقت فک و مقرر به تودیع وثیقه شد/ جماران

@BashgaheZanan باز کردن / نظر دهید

2022-08-28 21:52:08 در هند، نپال و سریلانکا صورت می‌گیرد:

 برچسب‌زنی به بازماندگان تجاوز با معاینه دوانگشتی واژینال

نویسنده: سارا جانسون
برگردان: سمیرا راهی

زنی را تصور کنید که مورد تجاوز قرار گرفته است و درحالیکه با تروما دست‌به‌گریبان است، مجبور به انجام معاینه واژینال برای بررسی بکارت می‌شود. گزارشی که جدیدا منتشرشده (این متن مربوط به یک سال قبل است)، معاینات فیزیکی واژینال هنوز هم برای تشخیص اینکه آیا زنان یا دختران در هند، نپال و سریلانکا مورد تجاوز گرفته‌اند یا نه، استفاده می‌شود. این عمل به صورت گسترده در این سه کشور انجام می‌شود و برخی دادگاه‌ها برای داوری‌ و قضاوت به نتایج این آزمایش ارجاع می‌دهند. این در حالی است که این موضوع هیچ مبنای علمی‌ای ندارد و در هند ممنوع شده است.

سومیرا شرتسها، مدیر اجرایی سازمان نپالی به نام «زنان برای حقوق بشر» می‌گوید: «این معاینه تحقیرگرانه و غیرانسانی است. این معاینه صرفا برای بررسی اینکه آیا تجاوزی رخ داده است انجام نمی‌شود، بلکه در واقع بکارت شما را معاینه می‌کنند.»

او توضیح می‌دهد که این معاینه توسط مقامات به‌کار می‌رود تا نشان دهند قربانیان تجاوز فاسد و هرزه‌اند. در نپال، آزمایش واژینال در ارتباط با افکاری مثل «عفت و پاکدامنی» و این باور که زنان و دختران باید پاک و معصوم باشند، صورت می‌گیرد. در این معاینه پزشک دو انگشت خود را داخل واژن شخص مورد تجاوز قرار گرفته فرو می‌کند و سعی می‌کند تشخیص دهد که آیا پرده بکارت پاره شده یا نه و همچنین سستی یا شلی واژن را معاینه کند. اگر پرده‌ بکارت سالم باشد، طبق معاینه ادعا می‌شود که تجاوز رخ نداده است، هرچند که تجاوز الزاماَ با پاره شدن پرده‌ بکارت همراه نیست.

این معاینه اغلب برای برچسب زدن به قربانیان و ارجاع به پیشینه روابط جنسی آنان بکار می‌رود. به عبارت دیگر، تست بکارت در دادگاه بعنوان مستندات، علیه قربانی مورد استفاده قرار می‌گیرد. با استناد به روابط جنسی گذشته قربانی، دادگاه تلاش می‌کند در ادعای او مبنی بر تجاوز شبهه ایجاد شود. پنج کشور در این منطقه یعنی بنگلادش، بوتان، مالدیو، نپال و سریلانکا مجوز استفاده از مستنداتی که سابقه جنسی قربانی تجاوز را توضیح می‌دهد، صادر کرده‌اند.

گزارشی که به تجربیات زنان در شش کشور جنوب آسیا می‌پردازد، می‌گوید که معاینه‌ دوانگشتی واژن یکی از بی‌شمار عواملی است که فرایند گزارش تجاوز و دادخواهی را برای بازماندگان بسیار طاقت‌فرسا و خسته‌کننده می‌کند.

این گزارش راه‌حل‌هایی را برای موانع بی‌شماری که قربانیان با آن مواجه هستند، شرح داده است. سرینیواسان به سراغ افسران پلیسی که از ثبت پرونده‌های تجاوز سرباززدند، رفت و از آن‌ها خواست که پاسخگو باشند و به تمام مقامات قضایی و متخصصان مراقبت‌های بهداشتی آموزش داد و گفت قضّات باید معاینه‌ دوانگشتی واژینال را ممنوع اعلام کنند.

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/2004 باز کردن / نظر دهید

2022-08-28 21:26:04 #خبرانتشارکتاب

اگر فرزند شما مورد آزار جنسی قرار گرفته است / فاران حسامی / نشر بازی و اندیشه، ۴۸ صفحه، ۲۵ هزار تومن

فاران حسامی کتاب‌های زیادی در زمینه تربیت جنسی کودکان منتشر و کارگاه‌های زیادی در این زمینه برگزار کرده است. این کتاب هم راهنمایی است برای پدرومادرهایی که کودکانشان مورد آزار جنسی قرار گرفته‌اند.

سفارش به @bahmanbooks یا خرید حضوری از کتابفروشی دماوند.
. باز کردن / نظر دهید

2022-08-28 13:04:15 متن کامل گفت‌وگو با نمایندگان «۸۰۰ زن» را در سایت «زنان امروز» بخوانید.
zananemrooz.com/article/شکستن-تابوی-روایت-آزار/
@zanan_emrooz باز کردن / نظر دهید

2022-08-27 14:14:36 بیانیه‌ای در حمایت از سپیده رشنو:

«ما نه مجرمیم و نه متخلف»

جمعی از شهروندان در حمایت از سپیده رشنو، بیانیه‌ای با عنوان «از هما دارابی تا سپیده رشنو؛ ما نه مجرمیم و‌ نه متخلف» منتشر کرده‌ و در آن نوشته‌اند:

برای بیان ستم بر زنان لازم نیست چهار دهه پوشش اجباری و در پی آن حذف زنان از فضای عمومی را مرور کنیم. شاید اگر تنها به تیر ماه گذشته بازگردیم کافی باشد. به یک روز گرم که ممکن بود هر کدام از ما با خستگی روزمره و کلافه از کار، با یک روسری که حتی بر شانه‌هایمان هم سنگینی می‌کرد، در شهر در حال رفت‌و‌آمد باشیم. و ممکن بود هر لحظه کسی به خودش اجازه بدهد که به ما بگوید «حجابت مناسب نیست». در این لحظه ممکن بود هرکدام از ما چنان خشمگین شویم و چنان فریاد بزنیم که تا چند لحظه پیش، از خود انتظار نداشتیم.

بعد هم ممکن بود که بازداشت شویم، شکنجه فیزیکی شویم، به اجبار‌ جلوی دوربین نشانده شویم، به سودجویانی که آزادی زنان تنها بخشی از کسب‌و‌کارشان است منسوب شده و فریب‌خورده نامیده شویم و...
این‌ها بخشی از اتفاقاتی است که سپیده رشنو از سر گذراند و ممکن بود هرکدام از ما سپیده رشنو باشیم. ممکن بود یکی از اعضای خانواده‌ ما یا یکی از دوستان ما جای او باشد.

این اتفاق از ما دور‌ نیست و وظیفه خود می‌دانیم که نسبت به آن اعتراض کنیم. ما‌ امضاکنندگان این بیانیه، علاوه بر اعتراض به پوشش اجباری، به روند رسیدگی غیرقانونی، به شکنجه و آسیب فیزیکی، بازجویی، اعتراف اجباری، حبس و مجرم‌دانستن زنانی که برای ابتدایی‌ترین حقوق خود، یعنی حق پوشش مبارزه کرده‌اند و به اجبار تن نداده‌اند، اعتراض داریم.

ما به پولی‌سازی آزادی و جریمه مالی برای انتخاب پوشش خود اعتراض داریم.
ما نه مجرم هستیم و نه متخلف، ما کسانی هستیم که با دیدن چشمان کبود سپیده رشنو نه‌تنها یک پا به عقب نمی‌رویم، بلکه با یکدیگر فریاد می‌زنیم: رهایی، حق ما و قدرت ما در جمع ما است.

#دیدبان_آزار
@harasswatch

برای امضای این بیانیه وارد لینک زیر شوید:

https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSekO-0wIqQ40yGVwgp38wA-ies4TKqwagoQtZZQFFegaq6ksg/viewform باز کردن / نظر دهید

2022-08-26 21:40:40 دادخواهی و اعدام؛ باری بر دوش بازماندگان

 ما تا همیشه مخالف اعدام می‌مانیم


بخش دوم

مهسا غلامعلی‌زاده

«خودم خواستم پدرم به من تجاوز کند.» این جمله یکی از مخوف‌ترین ‌جملاتی بود که در پرونده‌های مربوط به تجاوز به محارم خواندم. جایی که پدری به اعدام محکوم شد و دخترِ قربانی، لابد با صدایی لرزان و بی‌خبر از اینکه چقدر کلماتش تناقض‌آمیزند، تنها برای رهایی پدرش از طناب دار گفت، نوشتند و امضا کرد. متجاوز رها و قصه به آخر رسید. دیگر خبری از این دختر و پدر نداریم. درد تجاوز به انواع گوناگونش یک طرف ماجراست و دادخواهی و پایانِ مرگ‌بارش طرف دیگر. هردو هم بر شانه‌های نحیفِ بزه‌دیده.

بخش عمده‌ای از تجاوزهای جنسی در خانواده رخ می‌دهد. آمار تجاوز به محارم سرسام‌آور است. تنها در یک سال و در جغرافیای محدود ایران، نزدیک به ۵۲۰۰ پروندۀ تجاوز پدر به دختر و برادر به خواهر ثبت و ضبط شده است. اعدام‌کردن پدر نه‌تنها دردی از کودک دوا نمی‌کند که اتفاقا دردی است مضاعف و تا پایان عمر گریبان‌گیر کودک و خانواده خواهد بود. در یکی از جلسات رسیدگی به جرم تجاوز، یک عموی ۴۰ ساله به برادرزادۀ ۸ ساله‌اش، قاضی در روز روشن خطاب به دختر تاکید و تکرار می‌کرد که با مجازات عمویش تا عمر دارد نمی‌تواند سرش را پیش خانواده بلند کند.

می‌بینید؟ تاوانِ جنایتِ متجاوز را، قربانی نه تنها با تجاوز که این بار با مجازات مجرم می‌پردازد. تصور کنید دختری سال‌های سال از کودکی مورد تجاوز مستمر پدر خود قرار دارد و به‌دشواری هرچه تمام‌تر توانسته این جرم را در دادگاه ثابت کند. حکم در نتیجۀ تجدیدنظر پدر به دیوان عالی می‌رود. وکلای مرد، قربانی را راضی کرده‌اند که از شکایت خود بگذرد و جانِ پدر را به او ببخشد. قربانیِ این قصه برای گذشت و برای جلوگیری از اعدام چاره‌ای ندارد جز اینکه بگوید این رابطه و به تعبیر ساده‌دلانۀ خودش این تجاوز را می‌خواسته و به آن راضی بوده است. وحشتناک است. چطور می‌توان تجاوز را خواست؟ چطور می‌توان به خشونت جنسیِ هرروزۀ پدر راضی بود؟

اصرار قانون‌گذار بر حفظ مجازات اعدام، قربانی را گرفتار موقعیتی دشوار می‌کند؛ دادخواهی او به چیزی می‌انجامد که در وضعیتِ عادی با آن مخالف است. به تعبیرِ بهتر منِ مخالفِ اعدام، با وقوع جرم علیه خودم، یا باید پرچمِ «اعدامم نکنید!» را زمین بگذارم یا در قامتِ مدافعِ حق حیاتِ متجاوزم ظاهر شوم. گزینۀ پرتکرار و انتخابی بسیاری از بزه‌دیدگانِ جرایم جنسی اما چیزی خارج از این دو راه است. آن‌ها به اجبار، سکوت را انتخاب می‌کنند. تحمیل چنین وضعیتی به بزه‌دیده به غایت ظالمانه و در تضاد با اهداف حمایت‌گرانه از قربانیانِ جرم است.

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/2016/ باز کردن / نظر دهید