یکی از جاهایی که غلبهٔ حاشیه بر متن آزارم می‌دهد همین روضه‌های | حرف اضافه
یکی از جاهایی که غلبهٔ حاشیه بر متن آزارم می‌دهد همین روضه‌های خانگی است. من روضهٔ ساده و بی طمطراق را دوست دارم و گریزانم از روضه‌هایی که نمی‌دانی چشمت به لباس و آرایش مو و زیورآلات صاحبخانه و فامیل‌هایش باشد، یا پذیرایی‌های رنگ وارنگ و خانهٔ پر زرق و برقش. تعیین کنندهٔ اجر و ثوابش هم من نیستم البته. فقط می‌گویم طبعم چنین مجالسی را نمی‌پسندد.
از دیروز که اطلاعیهٔ روضهٔ همسایه را دیدم یک دلم می‌گفت حالا که دسترسی دیگری به مجالس عزا نداری همین روضهٔ خانگی خودش فرصت است و یک دلم یاد آن تصور سالهای دور از روضهٔ خانگی قمی‌ها می‌افتاد و مانع رفتنم می‌شد.
ساعت پنج گذشته بود که دل یک‌دله کردم و رفتم. بی تجربه نمی‌شد چنین فرصتی را از دست داد. خوشبختانه همه چیز موافق طبع بود. الهی که خانه و صاحبخانه و منِ کوچک، همگی باب دل صاحب روضه باشیم.
