دولت کریمه حضرت آیت الله جوادی آملی باید بدانیم که نظام | استاد حسن عباسی
دولت کریمه
حضرت آیت الله جوادی آملی
باید بدانیم که نظام اسلامی ما نظام کرامت است. نظام کرامت با آفرینش ما سازگار است. ما می خواهیم کریمانه حکومت داشته باشیم، کریمانه دولت داشته باشیم، کریمانه ملت داشته باشیم، حوزه ما کریمانه و دانشگاه ما کریمانه و خدمات ما و نهضت خدمت رسانی ما هم کریمانه باشد. این در دعاهای ما هم آمده است که «اللَّهُمَّ إِنَّا نَرْغَبُ إِلَیكَ فِی دَوْلَةٍ كَرِیمَة»،[1] این دولت کریمه که برای امامان معصوم (علیهم السلام) مطرح بود و اجرای آن به دست ولی عصر (ارواحنا فداه) خواهد بود، عبارت از عدل محض نیست که انسان عادل باشد. ممکن است یک حکومت با فشار عدالت را تحمیل بکند، ولی دولتش دولت کریمانه نیست.
کرامت به معنای عظمت نیست، به معنای کبیری نیست. بزرگی یک حساب دیگری دارد. کلمه «کبیر» کلمه «عظیم» اینها شاید معادل فارسی داشته باشند؛ اما «کریم و کرامت»، اینها ظاهراً معادل فارسی ندارند. ما در فارسی باید چند کلمه را کنار هم بگذاریم تا بتوانیم کرامت را معنا کنیم. کرامت وصف خاص فرشتگان است، آن بزرگ منشی و بزرگواری است. آن کسی که نه تنها گناه نمی کند، خود را برتر از آن می داند که گناه بکند، نه برای ترس از جهنم، نه برای بهشت رفتن، می گوید حیف من است که خودم را آلوده بکنم، وقتم را تلف بکنم! این روحیه در فرشتگان است که فرشتگان را خدای سبحان در سوره مبارکه «انبیاء» وقتی معرفی می کند به عنوان ﴿بَلْ عِبَادٌ مُّکرَمُونَ ٭ لاَ یسْبِقُونَهُ بِالقَوْلِ وَ هُم بِأَمْرِهِ یعْمَلُونَ﴾[2] معرفی می کند، فرشته کریم است.
یک انسان حالا یا استاد حوزه است یا استاد دانشگاه است، او در کوی و برزن با کودکان بازی نمی کند، می گوید این در شأن من نیست، چنین حالتی را حالت کرامت می گویند. فرشتگان کریم هستند و هرگز تن به آلودگی نمی دهند. در «زیارت جامعه» در وصف ائمه (علیهم السلام) ما #وصف_کرامت را داریم، همان وصفی را که خدای سبحان در سوره «انبیاء» برای ملائکه ذکر می کند: ﴿بَلْ عِبَادٌ مُّکرَمُونَ ٭ لاَ یسْبِقُونَهُ بِالقَوْلِ وَ هُم بِأَمْرِهِ یعْمَلُونَ﴾ همان وصف را در «زیارت جامعه» برای ائمه (علیهم السلام) می خوانیم، می گوییم شما بندگان مکرم الهی هستید،[3] حوزه کارش این است، دانشگاه کارش این است، آن که با فشار آدم خوبی می شود آن به هر حال طعم کرامت را نچشیده، یک وقت که فشار برطرف شد به کج راهه می رود این خطر همیشه او را تهدید می کند.
[1]. الكافی (ط ـ الإسلامیة)، ج3، ص424؛ مصباح المتهجد و سلاح المتعبد، ج2، ص581. [2]. سوره انبیاء، آیات26 و27. [3]. كامل الزیارات، ص318؛ «فَأَنْتُمْ أَوْلِیاؤُهُ النُّجَبَاءُ وَ عِبَادُهُ الْمُكْرَمُون».
